15-16 Augustus 2016 Sanur - Bali

Na een paar dagen lekker gehangen en geslenterd te hebben gaan we vandaag met de fiets op pad. We zijn inmiddels aan de drukte gewend en de cultuurshock is verwerkt.
In ons verlangen naar het rustige Bali willen we nog een poging wagen, we waarderen het land steeds meer en er moet een manier zijn om dat beter te beleven dan we tot nu toe gedaan hebben.
De jongens hebben vriendjes gemaakt de afgelopen dagen en aan 1 stuk gespeeld en gezwommen en Noah en Liam zijn nu naar huis. Dus goed om nog wat te ondernemen, en misschien een leuke afsluiter van een mooie reis.

Via google op een adres gekomen van een man die fiettochtjes begeleidt vanaf de vulkaan door de natuur van het eiland naar beneden, voor iedereen goed te doen dus en speciaal ook voor kinderen..
Wekkertje op half 7 en dan worden we opgepikt door een jonge hippe Balinees op gloednieuwe nikies die zich voorstelt als Madé en ons vanuit een roestige bus begroet met één brok energie en positiviteit.
Ik schat hem een jaar of 30 en heeft de mooiste baan van de wereld zegt ie
De rit naar het startpunt van de fietstocht duurt een dikke anderhalf uur frummelen door het verkeer zo meldt hij en dat is meteen de laatste keer dat we de achterkant van Madé gezien hebben want hij zit de complete weg achterste voren in de bijrijders stoel en vertelt een heleboel wat we onderweg allemaal zien. Superinteressant en met name de leefwijze van de balinezen is er ééntje om jaloers op te worden....diepgeworteld in de spirituele en natuurlijke wereld vertelt hij over zijn familie, de natuur en balans, iets waar deze mensen een meester in zijn...balans...we luisteren aandachtig want "balans" is iets wat ons allen wel eens ontbreekt.
Hij stopt onderweg bij een plantage en Madé vertelt enthousiast onderwijzend over ananassen, pepers, lemongrass, kaneel, papaya, aloe vera en nog veel meer wat hier terplekke groeit als we edoorheen lopen.
De koffie en cacao hebben de speciale aandacht en dan met name de ..lumbak-koffee, lokaal beroemd en een specialiteit van Bali, die door een civetkat opgegeten en vervolgens uitgescheten wordt, en van de onverteerde bonen wordt koffie gebrouwen.
We trakteren Madé op een bakkie cappoepchino, en ach, we nemen er zelf ook één. Dat CATPOEPCHINO is een grap van hem en als deze indaaldlachen we er smakelijk om.
De civetkat ligt opgesloten in een hokje tentoongesteld voor iedereen die hem wil zien en das het mindere van dit verhaal, het wegkwijnende diertje krijgt geen medelijden van de balinezen, en dat staat ons inziens haaks op de slogan " human need nature, nature does not need human" waarin Madé ons z'n respect voor de natuur mee uitlegt.
Maar oke, het is even zo.
Al deze wijsheden en meer stort hij over ons uit en hij heeft aan ons goede luisteraars...
Wij als "thee liefhebbers" laten de koffie overigens voor wat hij is wegens niet te zuipen en Madé giet onze bakkies pleur ook naar binnen zodat hij zo strak staat als een aap en nog enthousiaster wordt.
Hij pakt zijn kans want normaal niet te betalen voor hem legt hij uit, te duur, omgerekend 4.- euro per bakkie..

Als we op het startpunt aangekomen zijn zitten we inmiddels op 1700 meter hoogte, op de flanken van de Batur, een slapende vulkaan met een prachtig uitzicht over de omgeving. Het is hier beduidend frisser en dus aangenamer en we hebben de drukte van het zuiden inmiddels ver achter ons gelaten.
Madé zorgt voor de "juiste"fietsen en helmen, en we kunnen op pad. Het materiaal is natuurlijk oud en roestig en de oude mtb van Daan thuis waarover we twijfelen om deze bij het oud ijzer te gooien zou hier het vlaggeschip zijn.. aangezien de volgwagen volgeladen is met reserve fietsen kunnen we een potje breken denken we en daar gaan we..
Dit zijn de betere tochtjes, alleen maar vals plat downhill en als een stel eenden rijden we achter elkaar door het prachtige landschap. Wauw dit is een hele andere beleving dan we tot nu toe gezien hebben. We slingeren door het platteland van Bali en onderweg stoppen we waarbij Made van alles uitlegt over de rijstvelden, tradities en manier van leven.
We passeren de rijstoogst die langs de weg licht te drogen, en waar de hele familie druk mee is, het hele jaar door, niet voor de verkoop maar om in eigen behoefte te voorzien.
Veel en zwaar werk waarbij de man en vrouw verschillende taken hebben zoals Madé vertelt.
Grofweg is het planten en onderhouden van de velden de mannen taak, en het oogsten en verwerken een dames klusje...als er eer te behalen is zijn ook de balinese dames er als de kippen bij dus, niets anders als bij ons merk ik op en Madé vindt het een top grap en dat is ook wel eens lekker als er om je grappen gelachen wordt.

Maar ook het oogsten blijkt een reuze klus, de korrel moet eruit geslagen worden, gedroogd, en gebundeld en dan in de brandende zon tot 30 kilo rijst op je hoofd knuppen en tig kilometer verder wegbrengen en oh ja leeftijd is geen excuus, al ben je 80 je doet gewoon mee. De mannen hebben inmiddels een kleine tractor....over evolutie gesproken :-|
We trekken een kluitje rijst uit het veld en "nemen het op de korrel", een betere biologie les is op dit moment niet denkbaar.
We hebben inmiddels 2 volgauto's die als back-up fungeren en lijken zo de koninklijke familie wel.
Als we een gevaarlijk punt passeren wordt er zorgvuldig voor ons gekeken door 3 man wanneer we over kunnen steken en begeleiden de volgauto's dat we veilig op de andere weg komen.
We zijn een bezienswaardigheid als we piepkleine dorpjes aandoen en de kinderen daar uitbundig staan te zwaaien als we langs fietsen.
We schuiven spontaan aan bij een duo spelende kindjes die langs de weg een traditioneel muziek instrument bespelen..of althans dit proberen
Madé legt uit, speelt mee en de kinderen en wij vinden het prachtig.
Onderweg stoppen we nog een aantal x en peuteren zo de pinda noten uit de aarde, bestuderen we de chili pepers die aan de planten hangen, kijken onze ogen uit naar primitievere vormen van leven maar en dit alles in een rustig gangetje.
Marieke wijst ons al fietsend ook nog op een spinazieveld en moet dit behalve aan ons ook aan Madé uitleggen. Balinese spinazie whatever...we zijn nog aan het zoeken :-)

De mensen hier zijn zo ontzettend "humble" dat Madé zich dikwijls verexcuseert dat we heel af en toe moeten trappen met de pedalen..dûh?! Dit is toch fietsen?!...maar we leggen de 27 km af met de benen vrijwel stil, oké met een beetje RSI klachten maar die komen louter van het bedienen van de rem.
De tocht duurt bij elkaar een uur of drie en is in 1 woord schitterend, dit is echt een dikke aanrader voor wie ooit naar Bali gaat!
Als we klaar zijn nodigt Madé ons uit bij zijn neef thuis om een traditionele maaltijd mee te eten, onder één voorwaarde dat we op zn minst alles proeven.
Deal!...its even getting better en eenmaal bij neeflief thuiskrijgen we uitleg over de balinese wijze van bouwen, hoe een huis is ingedeeld en staat er ondertussen een prachtige tafel vol eten op ons te wachten.
We maken kennis met de neef, oma, tante,het net geboren neefje, de hond, de kat voelen ons direkt thuis.
We staan erop dat Madé bij ons aan tafel komt zitten wat hij naar enig aandringen doet, hij wil namelijk niet tot last zijn en pas eten als wij gegeten hebben.
Straks is iets op wat de gasten nog zouden willen hebben...
Madé laat de kinderen met open mond kijken als hij gaat eten, al pratend, smakkend met zijn tong naar buiten en een flink portie geluid laat hij het zich goed smaken. Haha, dat is cultuur zeggen we en ik denk dat deze nog wel eens tegen ons gebruikt gaat worden.
Het eten was zonder uitzondering allemaal fantastisch, alleen de zelfgemaakte sambal was een tranentrekkende uitdaging maar oh wat een gastvrijheid en wat een lieve mensen.
Marieke helpt oma nog even mee om offerbakjes te maken, want morgen is het een feestdag.
Daan knuffelt met de hond die lui in de keuken ligt te suffen en dat is een schril contrast met de honden waar hij deze week nog met een panische grote boog omheen liep.
Madé toont zijn dankbaarheid door tussen de happen door herhaaldelijk te melden dat hij het zo fijn vindt dat we er zijn en wij knikken instemmend en ontwijken ondertussen de stralen satehsaus die Madé over de tafel sproeit, maar dat maakt allemaal niet uit.
Het is goed en mooi zo...en nu als de sodemieter naar huis!