1aug-2aug Batchelor-Darwin
Blijf op de hoogte en volg Marieke
02 Augustus 2016 | Australië, Jabiru
Batchelor- Litchfield- Darwin
Geen fratsen dit keer en onder begeleiding van een orkest aan vogelgeluiden ontbijten we, doeken de tent op en gaan weer verder.
National park Lichtfield staat op het programma en dat is het kleinere broertje van Kakadu, maar volgens diverse mensen die we on the road spraken ook erg mooi en zo goed als "krokodillen vrij", en das ook wel lekker.
We stoppen onder weg bij Florence Falls wat werkelijk een bijzonder mooi plekje is, onder de waterval nemen we een duik in het kristalheldere water en chillen langs de waterkant.
Even verder bij de Wagi Falls hetzelfde beeld, een prachtige oase in een verder droog en dor landschap, en zelfs Marieke neemt een duik dus dan weet je dat het goed zit.
Daan en ik zwemmen nog even naar de overkant naar de waterval toe en als Seth ook een x mee wil op die expeditie trekken we gedrieën het onbekende steeds zwarter wordende water door.
Een drijvende boomstam gooit echter roet in het eten want Seth zweert dat het een crocodil is en hij zwemt er nietsvermoedend tegenaan met z'n benen, de paniek is leesbaar in z'n ogen, we zijn halverwege maar er is maar 1 optie...terug a.s.a.p
De reactie van Seth doet Daan beseffen dat het,als het ook maar een klein beetje waar is, we flink de pineut zijn dus die grijpt ook z'n pa in een paniekaanval die onder dit geweld ternauwernood zijn hoofd boven water kan houden en als op hetzelfde moment een man in het water schreeuwend en zwaaiend met zijn handen kopje onder gaat is het een Jaws -achtige tafereel op deze ydillische plek en zwemmen we voor ons leven. Alleen pa bleef uiterst koel en deze kalmerende werking had 1 nadeel. Ze geloven me niet meer na zoveel grapjes over een krokodil die er nooit was dat ik mijn geloofwaardigheid compleet kwijt ben.....dat uiterst koel zou later op de dag overigens drastisch veranderen.
Niets aan de hand, de man werd "gered", hij kreeg kramp naar verluidt maar de zin was op dus maar weer verder gereden.
De weg is voor een kilometer of 30 een bonkige gravelroad dus we wisselen ombeurten af want dit is mooi werk...een grote rode wolk achterlatend komen we langzaam aan weer na een dag of 5 de bewoonde wereld in rijden.
Als ik weer achter het stuur zit en we nog een klein stukje moeten, zien we in de verte een roadblock, als we dichterbij komen staat er een agent auto's van de weg te halen en gaat de hartslag naar 180 en hoger...KUUUT!...in 4 weken geen enkele politieagent gezien, dus het rijbewijs issue was allang naar de achtegrond verdreven, maar nu is het de allerhoogste binnenkomer en 1 voor 12!
We worden aan de kant gezet en er staan 3 auto's voor ons welke eerst nog aan de beurt zijn....ik stel voor dat Marieke scheel uit d'r ogen moet kijken en dan vertellen we de agenten wel dat ze een migraine-aanval heeft, zo erg dat ze geen licht aan haar ogen kan lijden, dus MOEST ik het stuur wel overnemen, kwestie van prioriteit geven aan de algemene veiligheid, ook van onze mede weggebruikers. Goed verhaal, maar een fundament zo dun als crêpe -papier vrees ik, want Marieke kan met die grote blauwe kijkers geen migraine faken. Ik denk koortsachtig na en als er nog 2 auto's voor ons staan heb ik een subliem idee en opper om 2 volle klappen op Marieke haar ogen te geven, zodat we kunnen melden dat ze vd waterval gekukeld is, en niet meer in staat te rijden.
Dat laatste heb ik niet gedacht, maar met nog 1 auto te gaan is switchen van plek ook geen optie meer, dus zien we Pa op water en brood in het gevang.. zitten wachtend op een uitleveringsverdrag met de ambassade van Nederland en Marieke bij Umberto snikkend en hulpvragend haar verhaal doen.
Umberto kan in dit geval ook heel goed de Eper schaapskooi zijn, eigenlijk is dat een realistischer optie.
WE ZIJN AAN DE BEURT.
Zonnebril af want anders denken ze dat ik wat te verbergen heb, en gewoon "normaal" doen.....ik denk even aan een verhaal uit Vaassen waar een zwakbegaafde jongen in opdracht van zijn nieuwe vriendin de ex van haar vermoordde en in de kofferbak naar een dumpplek reed en toen per ongeluk in een alcohol controle fuik reed, het eerste wat hij zei vol van de spanning dat de agenten niet in de kofferbak moeten kijken want daar is niks...en baf...daar ging ie...alsof ik tijd over heb om daaraan te denken.
Ik draai het raampje naar beneden, (het is een fully equiped v8 maar met draairamen:-) en voordat ik wat heel normaals" kan zeggen heet Marieke de dienstdoende agente enthousiast welkom, door over mij heen hangend de agente een goede dag te wensen, dat het weer zo warm is en of ze nog lang moet werken....das inderdaad normaal dus ik kan er weinig van zeggen.
De agente heeft een blaasapparaat en legt kort uit dat ze een alcoholcontrole af gaat nemen.
De opluchting is groot maar die verdwijnt net zo snel als ie gekomen is, als ik dan weer te zacht, dan weer te hard in dat ding blaas, zodat het niks kan registreren.
Na 10-12 keer proberen op de juiste manier te blazen en opkomende zichtbare irritatie van de agente, komt langzaam de gedachte binnen dat als het hier aan de weg niet lukt, wellicht het buro in het vizier komt en dat is niet wat we willen, want dan komt dat rijbewijs vanzelf aan het licht...klojo blaas gewoon, hoe moeilijk kan dat zijn?...uiteindelijk lukt het blazen afdoende en alle lampjes springen op groen, en we kunnen doorrijden.
Pff...close call en als een Bonnie en Clyde rijden we weg en geven de kinderen hiermee een topvoorbeeld over eerlijkheid en oprechtheid...not..maar dat breien we wel weer recht.
Geen fratsen dit keer en onder begeleiding van een orkest aan vogelgeluiden ontbijten we, doeken de tent op en gaan weer verder.
National park Lichtfield staat op het programma en dat is het kleinere broertje van Kakadu, maar volgens diverse mensen die we on the road spraken ook erg mooi en zo goed als "krokodillen vrij", en das ook wel lekker.
We stoppen onder weg bij Florence Falls wat werkelijk een bijzonder mooi plekje is, onder de waterval nemen we een duik in het kristalheldere water en chillen langs de waterkant.
Even verder bij de Wagi Falls hetzelfde beeld, een prachtige oase in een verder droog en dor landschap, en zelfs Marieke neemt een duik dus dan weet je dat het goed zit.
Daan en ik zwemmen nog even naar de overkant naar de waterval toe en als Seth ook een x mee wil op die expeditie trekken we gedrieën het onbekende steeds zwarter wordende water door.
Een drijvende boomstam gooit echter roet in het eten want Seth zweert dat het een crocodil is en hij zwemt er nietsvermoedend tegenaan met z'n benen, de paniek is leesbaar in z'n ogen, we zijn halverwege maar er is maar 1 optie...terug a.s.a.p
De reactie van Seth doet Daan beseffen dat het,als het ook maar een klein beetje waar is, we flink de pineut zijn dus die grijpt ook z'n pa in een paniekaanval die onder dit geweld ternauwernood zijn hoofd boven water kan houden en als op hetzelfde moment een man in het water schreeuwend en zwaaiend met zijn handen kopje onder gaat is het een Jaws -achtige tafereel op deze ydillische plek en zwemmen we voor ons leven. Alleen pa bleef uiterst koel en deze kalmerende werking had 1 nadeel. Ze geloven me niet meer na zoveel grapjes over een krokodil die er nooit was dat ik mijn geloofwaardigheid compleet kwijt ben.....dat uiterst koel zou later op de dag overigens drastisch veranderen.
Niets aan de hand, de man werd "gered", hij kreeg kramp naar verluidt maar de zin was op dus maar weer verder gereden.
De weg is voor een kilometer of 30 een bonkige gravelroad dus we wisselen ombeurten af want dit is mooi werk...een grote rode wolk achterlatend komen we langzaam aan weer na een dag of 5 de bewoonde wereld in rijden.
Als ik weer achter het stuur zit en we nog een klein stukje moeten, zien we in de verte een roadblock, als we dichterbij komen staat er een agent auto's van de weg te halen en gaat de hartslag naar 180 en hoger...KUUUT!...in 4 weken geen enkele politieagent gezien, dus het rijbewijs issue was allang naar de achtegrond verdreven, maar nu is het de allerhoogste binnenkomer en 1 voor 12!
We worden aan de kant gezet en er staan 3 auto's voor ons welke eerst nog aan de beurt zijn....ik stel voor dat Marieke scheel uit d'r ogen moet kijken en dan vertellen we de agenten wel dat ze een migraine-aanval heeft, zo erg dat ze geen licht aan haar ogen kan lijden, dus MOEST ik het stuur wel overnemen, kwestie van prioriteit geven aan de algemene veiligheid, ook van onze mede weggebruikers. Goed verhaal, maar een fundament zo dun als crêpe -papier vrees ik, want Marieke kan met die grote blauwe kijkers geen migraine faken. Ik denk koortsachtig na en als er nog 2 auto's voor ons staan heb ik een subliem idee en opper om 2 volle klappen op Marieke haar ogen te geven, zodat we kunnen melden dat ze vd waterval gekukeld is, en niet meer in staat te rijden.
Dat laatste heb ik niet gedacht, maar met nog 1 auto te gaan is switchen van plek ook geen optie meer, dus zien we Pa op water en brood in het gevang.. zitten wachtend op een uitleveringsverdrag met de ambassade van Nederland en Marieke bij Umberto snikkend en hulpvragend haar verhaal doen.
Umberto kan in dit geval ook heel goed de Eper schaapskooi zijn, eigenlijk is dat een realistischer optie.
WE ZIJN AAN DE BEURT.
Zonnebril af want anders denken ze dat ik wat te verbergen heb, en gewoon "normaal" doen.....ik denk even aan een verhaal uit Vaassen waar een zwakbegaafde jongen in opdracht van zijn nieuwe vriendin de ex van haar vermoordde en in de kofferbak naar een dumpplek reed en toen per ongeluk in een alcohol controle fuik reed, het eerste wat hij zei vol van de spanning dat de agenten niet in de kofferbak moeten kijken want daar is niks...en baf...daar ging ie...alsof ik tijd over heb om daaraan te denken.
Ik draai het raampje naar beneden, (het is een fully equiped v8 maar met draairamen:-) en voordat ik wat heel normaals" kan zeggen heet Marieke de dienstdoende agente enthousiast welkom, door over mij heen hangend de agente een goede dag te wensen, dat het weer zo warm is en of ze nog lang moet werken....das inderdaad normaal dus ik kan er weinig van zeggen.
De agente heeft een blaasapparaat en legt kort uit dat ze een alcoholcontrole af gaat nemen.
De opluchting is groot maar die verdwijnt net zo snel als ie gekomen is, als ik dan weer te zacht, dan weer te hard in dat ding blaas, zodat het niks kan registreren.
Na 10-12 keer proberen op de juiste manier te blazen en opkomende zichtbare irritatie van de agente, komt langzaam de gedachte binnen dat als het hier aan de weg niet lukt, wellicht het buro in het vizier komt en dat is niet wat we willen, want dan komt dat rijbewijs vanzelf aan het licht...klojo blaas gewoon, hoe moeilijk kan dat zijn?...uiteindelijk lukt het blazen afdoende en alle lampjes springen op groen, en we kunnen doorrijden.
Pff...close call en als een Bonnie en Clyde rijden we weg en geven de kinderen hiermee een topvoorbeeld over eerlijkheid en oprechtheid...not..maar dat breien we wel weer recht.
-
02 Augustus 2016 - 17:02
Ko:
soms zit het tegen en soms zit het mee.
gezien de lengte van het verhaal hebben jullie in de rats gezeten volgens mij.
Jullie waren banger van die agenten als van de krokodillen.
Succes verder en nog veel plezier.
ko -
02 Augustus 2016 - 19:21
Christien:
hahahahahahahaha, ik kan niet meer, in top conditie 2 km. borstcrawl zwemmen, ademhaling zooo belangrijk, hahaha hoezo blazen, niet inademen,... oeps sorry van de stoel afgerold van het lachen. -
03 Augustus 2016 - 19:14
Nathalie:
Heerlijk om de reisverslagen te lezen bij een ondergaande Franse zon☀️☀️ -
03 Augustus 2016 - 19:14
Nathalie:
Heerlijk om de reisverslagen te lezen bij een ondergaande Franse zon☀️☀️ -
03 Augustus 2016 - 19:14
Nathalie:
Heerlijk om de reisverslagen te lezen bij een ondergaande Franse zon☀️☀️ -
05 Augustus 2016 - 10:56
Henk Mulder:
Wat een avontuur......haha zo heerlijk omschreven. Hebben jullie eraan gedacht om jullie reisverslag uit te geven? -
13 Augustus 2016 - 10:14
Ralph:
Prachtig verhaal weer. Thx.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
