9-10 augustus 2016 Sanur, Indonesië
Door: Gertjan
Blijf op de hoogte en volg Marieke
12 Augustus 2016 | Indonesië, Sanur
Sanur 9 Augustus
Mochten we denken dat gastvrijheid in Australie uitgevonden is dan moet ik die stelling na 1 dag Bali al drastisch bijstellen. De mensen zijn hier zeer nederig en doen er alles en meer aan om je naar de zin temaken.
We gaan s'middags even de deur uit om een boodschap te doen en bij het openen van het verder hermetisch afgesloten complex sta je in een onbekende wereld.
We weten niet echt waar we belandt zijn omdat we in het donker hier gedropt zijn en ..het lijkt op die van de conimex reclame, er gebeurt van alles op de vierkante meter en dat is een groot contrast met Australie.
Daan besluit met me mee te gaan.
Met ogen zo groot als schotels lopen we en Daan in het bijzonder de steeg in achter het hotel als we de bewaking van het hotel vaarwel zeggen.
Het contrast is groot, en tientallen scooters, zwerfhonden, auto's en vinden hun weg in de steeg die waarvan het wegdek een gatenkaas is. Kleine naaiateliertjes, eettentjes die 2 tafels groot zijn, afgewisseld met soms een luxe complex. Een massage tent waar je voor omgerekend 5.- euro een massage van een uur kan krijgen ( die ga ik onthouden) en spelende kinderen op straat. Je voelt je geen moment onveilig op overigens. De brommer blijkt het beste vervoermiddel in deze gangen gezien het aantal wat ons voorbij komt rijden en zo lopen we in een mix van geuren door down town Sanur.
Daan houdt mijn hand steeds steviger vast en we lopen richting het centrum. De cultuurshock is groot.
Er is zoveel te zien dat je op moet passen dat je niet met je slipper in een knipgat stapt op of van je sokken gereden wordt.
Onderweg rijdt een oude kerel ons tegemoet die z'n bronmer compleet volgebouwd heeft met vuilniszakken zodat er alleen nog maar een stuur te zien is en de lading steekt een meter of 3 boven en naast de brommer uit.
De bronmer is bijna zo breed als de steeg maar de oude baas heeft daar geen last van en rijdt gewoon op een sukkelgangetje door.
Ik vraag me af waarom al die mensen hun bakjes met noedels maar voor de helft opeten, maar nog erger ze flikkeren het restant gewoon op straat. Om de meter kom je die rieten bakjes tegen en het geeft een mooie bende op straat.
Zonde, en ik raap er een paar op waar ik met m'n slipper in ben gaan staan en gooi ze in een vuilnisbak, ten einde de Daan natuurlijk het goede voorbeeld te geven en wat normen en waarden bij te brengen. Tegelijkertijd benieuwd naar de noedel toko die deze kennelijke meuk verkoopt dat men na 2 happen er klaar mee is.
Als de steeg in een soort trechter heel smal wordt staan er twee zwerfhonden die de weg blokkeren en totaal niet in ons geinteresseerd zijn, maar toch krijgt Daan het te kwaad, dit is de druppel , hij wil terug en praten heeft geen zin meer. Er gebeurt teveel en hij kan het niet meer goed overzien...ik breng hem terug en hij heeft "genoeg gezien van Bali als dit het is " is de mededeling die Marieke krijgt..haha..
Vanaf de middag zijn de vele personeelsleden druk in de weer met het opbouwen van het buffet voor vanavond. Kosten noch moeite worden gespaard qua aankleding en heel veel mensen zijn er al de hele dag druk mee zien we vanaf ons ligstoeltje slurpend aan een cocktail....Het ziet er al met al gaaf uit wat ze doen en we besluiten vanavond dan ook mee te eten. Zoveel moeite, zoveel toewijding, je kan ook bijna niet anders...
We dirken ons op, in mijn geval betekent dat ipv een grijze jogging short doe ik een blauwe aan en gaan daarna in superromantische sfeer het avondeten nuttigen.Het ziet er echt fantastisch uit, en het smaakt super.
We voelen ons echter plaatsvervangend beschaamd als blijkt dat we zo'n beetje de enigen zijn die s'avonds onder de verlichte boompjes een fantastisch buffet genieten. Het personeel blijft met een glimlach rondlopen en vindt het allemaal prima, alle aandacht is dan voor ons, ook goed denken ze..."No Worries" tot in de hogere macht!
Als ik mijn verwondering over het mooie land en ook de verbazing uitroep naar 1 vande indonesiers die hier werken over de noedels die her en der liggen blijken dat offers te zijn aan de duivel, 5x per dag gebeurt dit om het huis vrij van demonen te houden en wat ik als zooi zag, is zorgvuldig opgemaakte mandjes met bloemen en plantjes. Ze mogen alleen na zons ondergang opgeruimd worden want anders dan trigger je de demonen, aan het einde van de dag ligt de straat ermee vol dus...een heel ritueel en absoluut belangrijk onderdeel van het geloof.
Oeps.
Morgenvroeg afgesproken met Degot de taxichauffeur om ons te vediepen in Bali, het plan is om de sawa's te bezoeken, eventueel erdoorheen te fietsen en naar een vulkaan.
Maar misschien moeten we het maar aan Degot overlaten.
In ieder geval de hele dag onder de pannen.
Mochten we denken dat gastvrijheid in Australie uitgevonden is dan moet ik die stelling na 1 dag Bali al drastisch bijstellen. De mensen zijn hier zeer nederig en doen er alles en meer aan om je naar de zin temaken.
We gaan s'middags even de deur uit om een boodschap te doen en bij het openen van het verder hermetisch afgesloten complex sta je in een onbekende wereld.
We weten niet echt waar we belandt zijn omdat we in het donker hier gedropt zijn en ..het lijkt op die van de conimex reclame, er gebeurt van alles op de vierkante meter en dat is een groot contrast met Australie.
Daan besluit met me mee te gaan.
Met ogen zo groot als schotels lopen we en Daan in het bijzonder de steeg in achter het hotel als we de bewaking van het hotel vaarwel zeggen.
Het contrast is groot, en tientallen scooters, zwerfhonden, auto's en vinden hun weg in de steeg die waarvan het wegdek een gatenkaas is. Kleine naaiateliertjes, eettentjes die 2 tafels groot zijn, afgewisseld met soms een luxe complex. Een massage tent waar je voor omgerekend 5.- euro een massage van een uur kan krijgen ( die ga ik onthouden) en spelende kinderen op straat. Je voelt je geen moment onveilig op overigens. De brommer blijkt het beste vervoermiddel in deze gangen gezien het aantal wat ons voorbij komt rijden en zo lopen we in een mix van geuren door down town Sanur.
Daan houdt mijn hand steeds steviger vast en we lopen richting het centrum. De cultuurshock is groot.
Er is zoveel te zien dat je op moet passen dat je niet met je slipper in een knipgat stapt op of van je sokken gereden wordt.
Onderweg rijdt een oude kerel ons tegemoet die z'n bronmer compleet volgebouwd heeft met vuilniszakken zodat er alleen nog maar een stuur te zien is en de lading steekt een meter of 3 boven en naast de brommer uit.
De bronmer is bijna zo breed als de steeg maar de oude baas heeft daar geen last van en rijdt gewoon op een sukkelgangetje door.
Ik vraag me af waarom al die mensen hun bakjes met noedels maar voor de helft opeten, maar nog erger ze flikkeren het restant gewoon op straat. Om de meter kom je die rieten bakjes tegen en het geeft een mooie bende op straat.
Zonde, en ik raap er een paar op waar ik met m'n slipper in ben gaan staan en gooi ze in een vuilnisbak, ten einde de Daan natuurlijk het goede voorbeeld te geven en wat normen en waarden bij te brengen. Tegelijkertijd benieuwd naar de noedel toko die deze kennelijke meuk verkoopt dat men na 2 happen er klaar mee is.
Als de steeg in een soort trechter heel smal wordt staan er twee zwerfhonden die de weg blokkeren en totaal niet in ons geinteresseerd zijn, maar toch krijgt Daan het te kwaad, dit is de druppel , hij wil terug en praten heeft geen zin meer. Er gebeurt teveel en hij kan het niet meer goed overzien...ik breng hem terug en hij heeft "genoeg gezien van Bali als dit het is " is de mededeling die Marieke krijgt..haha..
Vanaf de middag zijn de vele personeelsleden druk in de weer met het opbouwen van het buffet voor vanavond. Kosten noch moeite worden gespaard qua aankleding en heel veel mensen zijn er al de hele dag druk mee zien we vanaf ons ligstoeltje slurpend aan een cocktail....Het ziet er al met al gaaf uit wat ze doen en we besluiten vanavond dan ook mee te eten. Zoveel moeite, zoveel toewijding, je kan ook bijna niet anders...
We dirken ons op, in mijn geval betekent dat ipv een grijze jogging short doe ik een blauwe aan en gaan daarna in superromantische sfeer het avondeten nuttigen.Het ziet er echt fantastisch uit, en het smaakt super.
We voelen ons echter plaatsvervangend beschaamd als blijkt dat we zo'n beetje de enigen zijn die s'avonds onder de verlichte boompjes een fantastisch buffet genieten. Het personeel blijft met een glimlach rondlopen en vindt het allemaal prima, alle aandacht is dan voor ons, ook goed denken ze..."No Worries" tot in de hogere macht!
Als ik mijn verwondering over het mooie land en ook de verbazing uitroep naar 1 vande indonesiers die hier werken over de noedels die her en der liggen blijken dat offers te zijn aan de duivel, 5x per dag gebeurt dit om het huis vrij van demonen te houden en wat ik als zooi zag, is zorgvuldig opgemaakte mandjes met bloemen en plantjes. Ze mogen alleen na zons ondergang opgeruimd worden want anders dan trigger je de demonen, aan het einde van de dag ligt de straat ermee vol dus...een heel ritueel en absoluut belangrijk onderdeel van het geloof.
Oeps.
Morgenvroeg afgesproken met Degot de taxichauffeur om ons te vediepen in Bali, het plan is om de sawa's te bezoeken, eventueel erdoorheen te fietsen en naar een vulkaan.
Maar misschien moeten we het maar aan Degot overlaten.
In ieder geval de hele dag onder de pannen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
