10-11 augustus 2016 Sanur, Indonesië
Door: Gert
Blijf op de hoogte en volg Marieke
12 Augustus 2016 | Indonesië, Sanur
Sanur 10 Augustus
Degot staat ons lachend op te wachten als we na het ontbijt bij hem in de auto stappen. De auto is er klaar voor en staat in showroom staat op ons te wachten en Degot heeft zijn mooiste batik blouse uit de kast getrokken voor deze dag. De auto is gezegend en op het dashboard ligt een rieten mandje met bloemen en ander spul om de duivel tevreden te stellen zodat hij het niet op ons gemunt zal hebben.
We hebben er zin in en mochten van Degot niks tegen het hotel zeggen en dat voedt de gedachte dat we iets heel speciaals gaan doen. Het is natuurlijk omdat we hem direkt betalen dat weten we ook wel maar toch...
De onderdompeling staat op het punt van beginnen!
We gaan het voor het vertrek natuurlijk wel even over de prijs hebben, lijkt me een geknipt klusje voor de pater familias, in een land waar de corruptie hoogtij viert kan je maar beter alles uitsluiten.
Voordat we in de auto stappen vraag ik hoeveel het kost (alsof ik dan nog terug kan) voor een hele dag, hij antwoordt dat dat geheel ligt aan wat je wilt doen..en we nemen verschillende opties door waarbij uiteindelijk als we alle opties doorgelopen hebben het nog niet helemaal duidelijk is wat we nu precies gaan doen, en ook over de prijs wordt niet meer gesproken.
Hij is zo in en in aardig en nederig dat ik spontaan verander in een week ei en me niet kan voorstellen dat hij ons zou belazeren.
Maar goed we rijden inmiddels en willen graag een indruk van Bali zoals het pure Bali is, met nadruk op natuur en cultuur...het mooie kleine Bali wat nog ongerept is en niet het toeristische Balidorm.
Het zal wel loslopen hopen we dan maar. Ook een beetje vertrouwen hebben dat het allemaal goedkomt ;-) Het verkeer is hier echt kamikaze, de tweebaans weg wordt gebruikt als 4- baans en Degot stuurt er al vertellend makkelijk doorheen. Onderweg kijk je je ogen uit, lopen wij moeilijk te doen over een verlopen APK-tje, hier rijdt alles en meer wat tenminste één wiel heeft. En allemaal door elkaar.
Hij heeft het over een typische traditionele dans die hij ons wil laten zien, oké, aangezien ik zelf een aardig moppie kan dansen ligt dat in de interesse sfeer. Niet echt, maar als je ondergedompeld wilt worden in de cultuur zul je ook dit ogenschijnlijke belangrijke aspect moeten ondergaan in een land waar religie en dans hand in hand gaan. Leuk om de mensen die een tempel een viering aan het deelnemen zijn te "overvallen" en zo een glimp te krijgen van de daily-life van de Balinezen stel ik me zo voor.
We zijn er en op de "dansplek" parkeert Degot z'n busje handig tussen de touringcars, op zoek naar het authentieke Bali parkeren we tussen de touringcars op het stampvolle parkeerterrein.
Na het betalen van de entree kunnen we op een foto samen met twee balinese klederdracht danseressen die je na de voorstelling kan ophalen, ook tegen betaling uiteraard.
De uitleg van de dans krijgen we op een copietje in 3 talen waaronder ook het Nederlands, en dan weten we zeker dat dit niets met authenticiteit te maken heeft. Verrvolgens zitten we anderhalf uur te kijken samen met honderden andere sandalen, zonnekleppen en bierbuiken in singlet met "bintang logo" naar een opvoering die vooral te lang duurt.
Dat volwassen mannen zich lenen voor een groepsverkleedpartij en optreden in een lagere schoolmusical is niet waar we naar op zoek zijn. Eerder weggaan zal wel de kwade goden activeren of wat dan ook, maar dat moet dan maar, We zijn er klaar mee na een kwartier. We peren hem, dit gaan we niet uitzitten en zullen de verwachtingen aan Degot in de auto verduidelijken, waarbij stiekum de gedachte opkomt dat wellicht ook hij belang heeft bij deze dans (á 12,50 euro entree), hoe meer klanten hij naar ze toe brengt hoe hoger de commissie...getver Gert zo mag je niet denken en wat dan nog als het zo is?...hoor ik Marieke denken als ik het balinese businessmodel aan haar uitleg...maar ze zegt wijselijk niets:-0
Maar onze empatische maat zit ons in de weg, je kan niet een volle zaal redelijk anoniem verlaten, en die mensen doen toch hun best dus komen we met hangen en wurgen tot het einde van deze voorstelling.
Okay ook tijd om de verwachtingen iets aan te passen van Altena merkt Marieke terecht op want je gaat vandaag niet meehelpen met de oogst op de rijstvelden of een potje klaverjassen na het nuttigen van een traditionele maaltijd van een doorsnee gezin.
We jumpen weer in de auto en we spreken een prijs af met Degot, voor omgerekend 32.- staat hij voor ons klaar vandaag, onderhandelen doen we niet zo weinig is het bedrag dat hij vraagt, waarbij we de vulkaan laten voor wat ie is want het komt inmiddels met bakken uit de lucht en dat wordt te gevaarlijk.
We leggen uit dat de dans opvoering niet helemaal is wat we zoeken maar het komt niet echt over en ach,laat ook maar, we zien wel wat de dag ons verder brengt.
We stappen even verder in de stromende regen uit bij een tempel en krijgen een sarong aangemeten, anders kunnen we niet naar binnen en komen dezelfde mensen tegen die we net ook bij de peppie en kokkie voorstelling zagen zitten. De tempel is mooi maar we zijn er snel weer weg en het idee dat wij de enige ter wereld zijn die een "privé chauffeur" regelen en daardoor op plekken komen die je anders nooit ziet is al aardig van de kaart geveegd. Het wemelt van de privé taxi's en allemaal kleppen ze dezefde "highlights" af.
Eigenlijk zijn de gesprekken onderweg het meest waardevol als je het leven hier aan je voorbij ziet gaan.
En zo doen we een ook waterval aan, zelfde laken en pak, er is een soort preekstoel een 2e leven gegeven en fungeert in de berm als kaartjesverkoop
en vervolgens wordt je via souvenirkraampjes naar de waterval geloodst.
Degot is echter erg aardig en behulpzaam en prettig gezelschap, hij doet zo zijn best maar we krijgen het niet aan zijn verstand dat we niet willen wat 99% van zijn klanten misschien wel ambiëren.
We willen nog liever bij hem thuis een prakkie mee-eten dan de "meute" achterna.
Zijn strakgepoetste glimmende Suzuki heeft een zeldzame goudgele lak, althans ik heb deze kleur nog nooit gezien. De auto is zijn leven en de garantie op inkomen en hij is er ape-trots op dat deze auto van hemzelf is.
De Suzuki is hoog en smal en lijkt op het modelletje van Christien alleen dan strakker in de lak en geen deuk te bekennen.
Je kan zien dat hij er heel zuinig op is en het is een wonder dat de auto geen deukje heeft in dit verkeer en zeer beheerst manouvreert hij ons door de krappe drukke straatjes.
Als een gentleman doet hij de deuren voor je open en als het weer regent zorgt hij ervoor dat wij droog uit kunnen stappen want hij staat al klaar met de parapluutjes in z'n handen.
Als we bij de waterval aankomen dreigt een verkeersinfarct want de straat is anderhalve auto breed en alle privé taxi's busjes, brommers, geiten en koeien moeten daar doorheen.
Het regent hard en stukken asfalt spoelen gewoon weg en laten diepe gaten na of er liggen stenen en afval op de weg, opletten dus voor Degot.
Maar hij blijft rustig, zoals iedereen in Bali is er van stress niets te bekennen.
Het krakende en krassende geluid van een , ja je leest het goed, de veren van een een weggegooid spiraal bed schuren zich eeen weg door de goudgele metallic lak en het krassende geluid gaat door merg en been als hij deze inschattingsfout maakt.
We stappen uit en de hele flank is bezaaid met diepe krassen. Het verroeste bed is onderdeel van een stapel inboedel wat daar al een hele tijd ligt langs de kant van de smalle weg...onbegrijpelijk in onze ogen.
We voelen ons misschien nog wel kloteriger dan Degot en het beeld van de volgevreten toerist die slechts 32.- euro betaalt voor een hele dag en de hardwerkende Degot die met de gebakken peren krijgen we maar moeilijk uit ons hoofd.
Maar hey...het is zijn eigen schuld dus we zeggen dat ie op moet schieten en thuis maar moet gaan janken...das niet waar natuurlijk.
Minder dit allemaal, maar Degot is uiterst proffesioneel en we merken helemaal niets aan hem, hij is zo service gericht en wil het ons zo naar de zin maken dat hij het wegwuift als onbelangrijk en als we door de soppende modder de watervallen bekijken smeren we de auto van binnen onbewust ook nog even onder bij het instappen.
We stoppen bij de Sawa's als we eerst betaalt hebben aan een discutabele parkeerwacht en volgen een pad naar beneden, het riekt toch weer een beetje naar de volendamse dijk hier...Je kan bijvoorbeeld een foto laten maken tegen betaling, met je eigen toestel, met op de achtergrond de terassen en 2 emmertjes op je schouders. Pfff...ja dat kan in de Apenheul of Dolfinarium ook, das waar...
..is het erg dat het zo is, een beetje wel, Bali is een machine die compleet in de ban is van het toerisme.
Wij dachten te weten hoe dit te omzeilen maar dat lukt niet op deze manier en dat ligt aan ons en niemand anders.
Aan de andere kant doen wij in de rest van de wereld precies hetzelfde, we melken iets uit om er geld aan te verdienen..in Australië was het eigenlijk niet anders.
En dat is een groot verschil met Bali van 23 jaar geleden, toen Marieke hier ook is geweest en alles nog onontdekt was. Maar inmiddels, legt Degot uit, is het toerisme ontploft en wil de overheid overal geld voor hebben om aan infrastructuur te besteden of in tijden van Soeharto in eigen zak te laten glijden.
Het verkeer is druk, heel druk en Ubud, een plaats 30 km verderop is zodoende wel anderhalf uur rijden.
Ubud is heel druk, niet gedacht dat het nog drukker kon maar het is er overvol. Daan is door het gehobbel, alle prikkels en drukte en het oprekken van zijn comfortzone ziek geworden en dat wordt gaandeweg de dag alleen maar erger, en wat we absoluut willen voorkomen is dat Degot zijn auto nog verder af kan schrijven als het verkeerd gaat dus stoppen we een aantal x langs de weg voor "frisse" lucht. De mix van geuren en klanme warmte maakt het eigenlijk niet beter en we besluiten de tour in te korten en direkt naar huis te gaan. Het ventje heeft geen schik.
Dat stoppen kan hier overigens op elke plek en doen we nog een paar x , gewoon een kwestie van stil gaan staan waar je maar wilt op de rijbaan en de rest frummelt er wel omheen, dus dat komt goed uit.
We komen weer in zicht van het hotel en rekenen met Degot af en geven hem een dikke fooi voor zijn goede zorgen.
Uiteindelijk een toch wel een goede dag, de verhalen van Degot zijn waardevol, het leven in Bali is mooi en we gaan kijken of we een andere manier kunnen vinden om het rustige en traditionele Bali op te zoeken. De toeristen een beetje ontvluchten.
Die zijn er wel, die moeten er zijn, op ontdekking met de scooter bijvoorbeeld kan ik me voorstellen, maar op jezelf je in het verkeer begeven is iets wat we hier absoluut niet zien zitten.
Daan duikt meteen het bed in en aan de rand van het zwembad lachen we deze dag weg met een biertje en een leuk gesprek met een Australisch gezin.
Degot staat ons lachend op te wachten als we na het ontbijt bij hem in de auto stappen. De auto is er klaar voor en staat in showroom staat op ons te wachten en Degot heeft zijn mooiste batik blouse uit de kast getrokken voor deze dag. De auto is gezegend en op het dashboard ligt een rieten mandje met bloemen en ander spul om de duivel tevreden te stellen zodat hij het niet op ons gemunt zal hebben.
We hebben er zin in en mochten van Degot niks tegen het hotel zeggen en dat voedt de gedachte dat we iets heel speciaals gaan doen. Het is natuurlijk omdat we hem direkt betalen dat weten we ook wel maar toch...
De onderdompeling staat op het punt van beginnen!
We gaan het voor het vertrek natuurlijk wel even over de prijs hebben, lijkt me een geknipt klusje voor de pater familias, in een land waar de corruptie hoogtij viert kan je maar beter alles uitsluiten.
Voordat we in de auto stappen vraag ik hoeveel het kost (alsof ik dan nog terug kan) voor een hele dag, hij antwoordt dat dat geheel ligt aan wat je wilt doen..en we nemen verschillende opties door waarbij uiteindelijk als we alle opties doorgelopen hebben het nog niet helemaal duidelijk is wat we nu precies gaan doen, en ook over de prijs wordt niet meer gesproken.
Hij is zo in en in aardig en nederig dat ik spontaan verander in een week ei en me niet kan voorstellen dat hij ons zou belazeren.
Maar goed we rijden inmiddels en willen graag een indruk van Bali zoals het pure Bali is, met nadruk op natuur en cultuur...het mooie kleine Bali wat nog ongerept is en niet het toeristische Balidorm.
Het zal wel loslopen hopen we dan maar. Ook een beetje vertrouwen hebben dat het allemaal goedkomt ;-) Het verkeer is hier echt kamikaze, de tweebaans weg wordt gebruikt als 4- baans en Degot stuurt er al vertellend makkelijk doorheen. Onderweg kijk je je ogen uit, lopen wij moeilijk te doen over een verlopen APK-tje, hier rijdt alles en meer wat tenminste één wiel heeft. En allemaal door elkaar.
Hij heeft het over een typische traditionele dans die hij ons wil laten zien, oké, aangezien ik zelf een aardig moppie kan dansen ligt dat in de interesse sfeer. Niet echt, maar als je ondergedompeld wilt worden in de cultuur zul je ook dit ogenschijnlijke belangrijke aspect moeten ondergaan in een land waar religie en dans hand in hand gaan. Leuk om de mensen die een tempel een viering aan het deelnemen zijn te "overvallen" en zo een glimp te krijgen van de daily-life van de Balinezen stel ik me zo voor.
We zijn er en op de "dansplek" parkeert Degot z'n busje handig tussen de touringcars, op zoek naar het authentieke Bali parkeren we tussen de touringcars op het stampvolle parkeerterrein.
Na het betalen van de entree kunnen we op een foto samen met twee balinese klederdracht danseressen die je na de voorstelling kan ophalen, ook tegen betaling uiteraard.
De uitleg van de dans krijgen we op een copietje in 3 talen waaronder ook het Nederlands, en dan weten we zeker dat dit niets met authenticiteit te maken heeft. Verrvolgens zitten we anderhalf uur te kijken samen met honderden andere sandalen, zonnekleppen en bierbuiken in singlet met "bintang logo" naar een opvoering die vooral te lang duurt.
Dat volwassen mannen zich lenen voor een groepsverkleedpartij en optreden in een lagere schoolmusical is niet waar we naar op zoek zijn. Eerder weggaan zal wel de kwade goden activeren of wat dan ook, maar dat moet dan maar, We zijn er klaar mee na een kwartier. We peren hem, dit gaan we niet uitzitten en zullen de verwachtingen aan Degot in de auto verduidelijken, waarbij stiekum de gedachte opkomt dat wellicht ook hij belang heeft bij deze dans (á 12,50 euro entree), hoe meer klanten hij naar ze toe brengt hoe hoger de commissie...getver Gert zo mag je niet denken en wat dan nog als het zo is?...hoor ik Marieke denken als ik het balinese businessmodel aan haar uitleg...maar ze zegt wijselijk niets:-0
Maar onze empatische maat zit ons in de weg, je kan niet een volle zaal redelijk anoniem verlaten, en die mensen doen toch hun best dus komen we met hangen en wurgen tot het einde van deze voorstelling.
Okay ook tijd om de verwachtingen iets aan te passen van Altena merkt Marieke terecht op want je gaat vandaag niet meehelpen met de oogst op de rijstvelden of een potje klaverjassen na het nuttigen van een traditionele maaltijd van een doorsnee gezin.
We jumpen weer in de auto en we spreken een prijs af met Degot, voor omgerekend 32.- staat hij voor ons klaar vandaag, onderhandelen doen we niet zo weinig is het bedrag dat hij vraagt, waarbij we de vulkaan laten voor wat ie is want het komt inmiddels met bakken uit de lucht en dat wordt te gevaarlijk.
We leggen uit dat de dans opvoering niet helemaal is wat we zoeken maar het komt niet echt over en ach,laat ook maar, we zien wel wat de dag ons verder brengt.
We stappen even verder in de stromende regen uit bij een tempel en krijgen een sarong aangemeten, anders kunnen we niet naar binnen en komen dezelfde mensen tegen die we net ook bij de peppie en kokkie voorstelling zagen zitten. De tempel is mooi maar we zijn er snel weer weg en het idee dat wij de enige ter wereld zijn die een "privé chauffeur" regelen en daardoor op plekken komen die je anders nooit ziet is al aardig van de kaart geveegd. Het wemelt van de privé taxi's en allemaal kleppen ze dezefde "highlights" af.
Eigenlijk zijn de gesprekken onderweg het meest waardevol als je het leven hier aan je voorbij ziet gaan.
En zo doen we een ook waterval aan, zelfde laken en pak, er is een soort preekstoel een 2e leven gegeven en fungeert in de berm als kaartjesverkoop
en vervolgens wordt je via souvenirkraampjes naar de waterval geloodst.
Degot is echter erg aardig en behulpzaam en prettig gezelschap, hij doet zo zijn best maar we krijgen het niet aan zijn verstand dat we niet willen wat 99% van zijn klanten misschien wel ambiëren.
We willen nog liever bij hem thuis een prakkie mee-eten dan de "meute" achterna.
Zijn strakgepoetste glimmende Suzuki heeft een zeldzame goudgele lak, althans ik heb deze kleur nog nooit gezien. De auto is zijn leven en de garantie op inkomen en hij is er ape-trots op dat deze auto van hemzelf is.
De Suzuki is hoog en smal en lijkt op het modelletje van Christien alleen dan strakker in de lak en geen deuk te bekennen.
Je kan zien dat hij er heel zuinig op is en het is een wonder dat de auto geen deukje heeft in dit verkeer en zeer beheerst manouvreert hij ons door de krappe drukke straatjes.
Als een gentleman doet hij de deuren voor je open en als het weer regent zorgt hij ervoor dat wij droog uit kunnen stappen want hij staat al klaar met de parapluutjes in z'n handen.
Als we bij de waterval aankomen dreigt een verkeersinfarct want de straat is anderhalve auto breed en alle privé taxi's busjes, brommers, geiten en koeien moeten daar doorheen.
Het regent hard en stukken asfalt spoelen gewoon weg en laten diepe gaten na of er liggen stenen en afval op de weg, opletten dus voor Degot.
Maar hij blijft rustig, zoals iedereen in Bali is er van stress niets te bekennen.
Het krakende en krassende geluid van een , ja je leest het goed, de veren van een een weggegooid spiraal bed schuren zich eeen weg door de goudgele metallic lak en het krassende geluid gaat door merg en been als hij deze inschattingsfout maakt.
We stappen uit en de hele flank is bezaaid met diepe krassen. Het verroeste bed is onderdeel van een stapel inboedel wat daar al een hele tijd ligt langs de kant van de smalle weg...onbegrijpelijk in onze ogen.
We voelen ons misschien nog wel kloteriger dan Degot en het beeld van de volgevreten toerist die slechts 32.- euro betaalt voor een hele dag en de hardwerkende Degot die met de gebakken peren krijgen we maar moeilijk uit ons hoofd.
Maar hey...het is zijn eigen schuld dus we zeggen dat ie op moet schieten en thuis maar moet gaan janken...das niet waar natuurlijk.
Minder dit allemaal, maar Degot is uiterst proffesioneel en we merken helemaal niets aan hem, hij is zo service gericht en wil het ons zo naar de zin maken dat hij het wegwuift als onbelangrijk en als we door de soppende modder de watervallen bekijken smeren we de auto van binnen onbewust ook nog even onder bij het instappen.
We stoppen bij de Sawa's als we eerst betaalt hebben aan een discutabele parkeerwacht en volgen een pad naar beneden, het riekt toch weer een beetje naar de volendamse dijk hier...Je kan bijvoorbeeld een foto laten maken tegen betaling, met je eigen toestel, met op de achtergrond de terassen en 2 emmertjes op je schouders. Pfff...ja dat kan in de Apenheul of Dolfinarium ook, das waar...
..is het erg dat het zo is, een beetje wel, Bali is een machine die compleet in de ban is van het toerisme.
Wij dachten te weten hoe dit te omzeilen maar dat lukt niet op deze manier en dat ligt aan ons en niemand anders.
Aan de andere kant doen wij in de rest van de wereld precies hetzelfde, we melken iets uit om er geld aan te verdienen..in Australië was het eigenlijk niet anders.
En dat is een groot verschil met Bali van 23 jaar geleden, toen Marieke hier ook is geweest en alles nog onontdekt was. Maar inmiddels, legt Degot uit, is het toerisme ontploft en wil de overheid overal geld voor hebben om aan infrastructuur te besteden of in tijden van Soeharto in eigen zak te laten glijden.
Het verkeer is druk, heel druk en Ubud, een plaats 30 km verderop is zodoende wel anderhalf uur rijden.
Ubud is heel druk, niet gedacht dat het nog drukker kon maar het is er overvol. Daan is door het gehobbel, alle prikkels en drukte en het oprekken van zijn comfortzone ziek geworden en dat wordt gaandeweg de dag alleen maar erger, en wat we absoluut willen voorkomen is dat Degot zijn auto nog verder af kan schrijven als het verkeerd gaat dus stoppen we een aantal x langs de weg voor "frisse" lucht. De mix van geuren en klanme warmte maakt het eigenlijk niet beter en we besluiten de tour in te korten en direkt naar huis te gaan. Het ventje heeft geen schik.
Dat stoppen kan hier overigens op elke plek en doen we nog een paar x , gewoon een kwestie van stil gaan staan waar je maar wilt op de rijbaan en de rest frummelt er wel omheen, dus dat komt goed uit.
We komen weer in zicht van het hotel en rekenen met Degot af en geven hem een dikke fooi voor zijn goede zorgen.
Uiteindelijk een toch wel een goede dag, de verhalen van Degot zijn waardevol, het leven in Bali is mooi en we gaan kijken of we een andere manier kunnen vinden om het rustige en traditionele Bali op te zoeken. De toeristen een beetje ontvluchten.
Die zijn er wel, die moeten er zijn, op ontdekking met de scooter bijvoorbeeld kan ik me voorstellen, maar op jezelf je in het verkeer begeven is iets wat we hier absoluut niet zien zitten.
Daan duikt meteen het bed in en aan de rand van het zwembad lachen we deze dag weg met een biertje en een leuk gesprek met een Australisch gezin.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
