19juli Portland-Robe 300km

Portland- cape bridgewater- Robe

Voordat we richting mount Gambier rijden, volgens planning, slaan we op het laatste moment nog even af naar een B-weg van een kilometer of 10 naar de kust, naar Cape bridgewater, een ietwat impulsieve actie naar een baai waar de kliffen het hoogst zijn en waar wellicht met wat geluk zeeleeuwen zouden moeten zitten volgens de papieren gids (lees marieke).
We rijden een prachtige glooiende weg af en komen aan op een strand voor ons helemaal alleen en in de luwte van een baai die voor driekwart omsloten is door hoge kliffen.
We parkeren de camper en lopen het strand op, het is er prachtig en bij gebrek aan zeeleeuwen gaan we maar schelpen zoeken en van het uitzicht genieten.
Als je de rust neemt om de zee goed te bekijken valt ineens op dat er links en rechts in de verte koppies boven water steken, ja hoor de zeeleeuwen zijn gespot. Ze spelen in de rustige branding en soms kan je ze boven water zien springen. Superleuk om mee te maken en na een uurtje hopend dat er misschien eéntje aan land komt om hem wat beter te bekijken, wat niet gebeurd natuurlijk, lopen we voldaan naar de camper om de reis te vervolgen.
Iedereen blij, de smerige camping alweer in onze gedachten achter ons gelaten als een volgende impulsieve actie doet beslissen dat we niet volgens plan doorgaan maar toch nog ff linksaf iets hoger de klif oprijden, wie weet kan je ze dan vanaf 200 meter hoogte bij elkaar op de rotsen zien liggen, zou ook mooi zijn!
De weg linksaf gaat fors omhoog en na 500 meter is er een gelegeheid om te parkeren/ om te keren, en dat laatste gaan we maar doen, want we rijden weer van de zee af richting het vaste land en dan kan ons idee toch niet opgaan.
We springen toch even uit de auto en zien een paadje tussen de struiken met een bordje wat aangeeft dat een 2 uur lange wandeling met steile paden een beter uitzicht geeft op de zeehonden.

We overleggen even kort en ach, we gaan het doen, er is nog wel zin in een stevige wandeling in de buitenlucht, het gaat niet bij iedereen van harte maar het gaat.
Rugzak mee en zo dalen en steigen we op de kliffen met prachtige uitzichten op de baai en zo nu en dan zicht op een zwemmende zeeleeuw die beter te zien is dan vanaf het strand.
Uiteindelijk komen we dichterbij het water en zien een grote groep leeuwen dobberen...ze zijn heel dichtbij dus we besluiten stil te zijn om ze niet weg te jagen...wauw wat vet dit..ze lijken zich niet aan ons te storen en er zijn er een aantal die ons nieuwsgierig volgen.
Er is een gammele steiger die een meter onder water staat en loopt een meter of 20 de zee in, spekglad van het groene alg, maar wel een unieke mogelijkheid om echt heel dichtbij te komen, want aan het einde van die steiger liggen ze allemaal te dobberen.
Daan en Marieke durven het wel aan, de broek wordt opgestroopt en de schoenen en sokken gaan uit. Via de grote stenen op het strandje klauteren ze naar de "steiger" of waar het ook voor door mag gaan.
Geen idee of zeeleeuwen territoriaal zijn, agressief zijn of wat dan ook, maar dit is een kans..en als het goud voor je ligt vergeet je wel eens om verder na te denken.
Ik voeg me bij hun in het steenkoude water en we schuifelen door kniehoog water naar het puntje van de steiger.
Naar beneden kijkend in het heldere water tussen de verweerde en begroeide planken door, kijk je op de bodem van de oceaan, geen idee hoe diep dat is overigens.
Er liggen zo'n 20-30 beesten om ons heen en sommige zijn heel nieuwsgierig en naderen tot een meter of drie/vier en kijken je met grote hondenogen aan.
Wat gaaf dit zeg, om deze dieren in hun terrein zo dichtbij mogen meemaken...het ruikt vissig, de oceaan is vlak en we bekijken de dieren ademloos terwijl ondertussen je poten eraf vriezen want djeee wat is het water koud.
Ik besluit nog iets verder te gaan en dat wordt op prijs gesteld door n klein beestje dat naar me toe komt zwemmen en mij tot binnen een meter nadert. Je kan de snorharen tellen en zn witte gevlekte buik verraad denk ik dat het een jonkie is..prachtig wat een mooi beest.
En zo zitten we minuten lang te kijken en worden ook wij bekeken en voelen beide partijen zich compleet op hun gemak. Wat vredig dit en hoe mooi! Seth staat aan de kant en fluit af en toe en ook naar hem komt een zeeleeuw kijken, ze houden je constant in de gaten.
Niemand om ons heen, tot onze knieen in de zuidelijke oceaan en een hele buch zeeleeuwen, thats it... Waar impulsiviteit niet toe kan leiden.
Als ik nog wat verder ga, kan eigenlijk niet meer want we staan al zo'n beetje op het puntje, maar lees het op deze manier, "als ik mn hand overspeel", komt de dikste van het stel blazend op ons af waarbij hij laat zien dat de naam zee-LEEUW wellicht gekozen is omdat ze hetzelfde gebit bedeeld hebben gekregen..FOK...de 3 Freekjes rglibberen de steiger af en maken dat ze weer terug op het strand komen.
Seth deelt nog even mede dat hij gewoon is blijven staan toen de Akela zeeleeuw het allemaal wel welletjes vond.
We genieten nog even na op de rotsen, laten de voeten ontdooien en zijn het er unaniem overeens dat dit by far het mooiste is wat we gezien en meegemaakt hebben...En we rijden voldaan verder. Ineens besluiten we om toch maar de planning om te gooien en overleggen met de boys. Of nog 150km rijden (dikke twee uur) en dan twee nachten op een leuke camping.. En neeee we weten niet of ze wifi hebben.. Òf naar mount gambier en morgen weer rijden. De boys verbijten zich nog een uur of 2,5 en we gaan richting Robe en slaan 1 stop over. Straks passeren we de staatsgrens van Victoria / South Australia. We worden gewaarschuwd middels borden dat er geen aardappels, fruit en groente de grens overmag en dit hadden we ook al ergens gelezen.
De borden bevestigen ons gevoel en nadat we gister een poginggedaan hebben om een mut aardappels de man weg te tikken bij het avondeten overleggen we of we de appels, bananen, uien, sla, kiwi's en restant aardappels, bij elkaar een winkelkar vol op zullen geven.
Geispireerd door het tv programma "Australia border security", waar je al een gevangenisstraf krijgt als je sesamzaad op je meegenomen bammetje hebt zitten besluiten we de hele zooi op een parkeerplaats in een speciale quarantaine container verzonken in de grond, weg te gooien.
Zo!..ons kunnen ze niks maken en voor de zekerheid wisselen we van stuur want ook het rijbewijsissue loopt nog.
Best zuur dat we niks merken van een controle, en dat er een bord staat dat de security dicht is, en alleen in de zomer open :-)
Marieke blijft achter het stuur en doet het geweldig, alleen blijk ik geen beste bijrijder, en zo komen we laat in de middag aan in Robe. Incheckend bij de camping komen we er ook nog even en passant achter dat we wat tijd gewonnen hebben! Een half uur vroeger is het hier! Ondanks de regen (ja, we hebben het zwaar) staat er een prima camping te wachten!