25 juli - 27 juli Outback Safari The Red Centre

25juli Alice springs- Uluru NP "Uluru" dag 1

Om 5:45 staan we klaar met een volle rugzak bij de uitgang van het hotel voor de pick-up. Klaar voor wat komen gaat, al weet niemand precies wat.
Er komt al snel een 4-wd bus aanrijden en er springt een energieke vrouw uit die goed te omschrijven is als de minder televisie genieke onbekende zus van Freek Vonk.
De vrouw stelt zich voor als "Nathalie" en kan niet verder weg staan van het beeld dat wij bij de naam Nathalie hebben.
Getooid met een ietswat overdreven mijnwerkers lamp, en in volledig safarikostuum, is ze niet voor een kleintje te vatten en het zou me niet verbazen als ze met het ontbijt nog even een everzwijn naar binnen heeft gepropt.
Haar vierkante kaaklijn, zware stem, de eerder genoemde mijnwerkerslamp op haar voorhoofd, en kuiten waarbij die van mij verbleken tot kipfileetjes, doen ons beseffen dat we met haar als gids meer dan goed moeten zitten.
Deze vrouw kan in haar eentje het gezelschap op de rug nemen als de bus het onverhoopt begeeft.
We gaan alleereerst naar Uluru, een 5- uur durende trip door de leegte en onderweg worden er nog wat mensen opgepikt tot uiteindelijk een gezelschap van 12 nederlanders (3 gezinnen) en 4 fransen, waaronder een aantal kids van dezelfde leeftijd als Daan en Seth.

Onderweg loop ik met Daan te geinen en elke heuvel in het landschap leg ik uiterst serieus uit dat dat "Uluru" moet zijn, en Daan trapt daar natuurlijk niet in, alhoewel een paar x twijfel aan de orde is.
Na een uur of drie zie ik een groot silhouet en attendeer de rest dan eindelijk op "Uluru" op aan de horizon, ietswat trots op het feit dat deze jongen het eerder in de smiezen heeft dan de rest...en nee het is geen wedstrijd maar toch...
De camera's draaien overuren en de schoonheid van de steen wordt niet onder stoelen of banken gestoken.
Als een soort mt. Ventoux puilt hij uit het landschap en iedereen is verguld bij het aanschouwen van de voor meesten onder ons toch wel hoogtepunt van de reis. Hij is wat rechthoekiger dan gedacht maar djee wat een mooie kei.
We draaien snel een sight/seeing spot op om vandaar de mastodont in alle glorie te aanschouwen.
Het bordje bij de parkeerplek geeft echter aan "mt Connor look-out" en dat is het startsein voor enige twijfel.
Nathalie trekt de bus al rijdend op de handrem en parkeert zo prima in.
Vervolgens meldt ze droogjes dat dit Mt Connor is, een heel stuk minder beroemd, maar wel mooi, en dichterbij dan dit kunnen we niet komen omdat het prive-land is van een grote veeboer.
Oke, zaten we even verkeerd en met name ik.
Een paar uur later komen we in het 1e kamp, nadat we eerst nog wat hout gesprokkeld hebben onderweg, voor het kamp en kookvuur van vanavond.
Een ritueel wat we elke dag moeten herhalen, want we zijn zelf verantwoordelijk voor dit soort zaken.
Het kamp bestaat uit een vuurplek en daar rondom een 10-tal prima tenten, elk geschikt voor 2 mensen.
Als we naar binnen huppen zit het ontvangst committee al klaar, een joekel van een spin op de muur, een wolfback spider naar verluidt, en ja giftig volgens een parkwachter en na 1 slag met zn portemonnaie is ie niet giftig meer.
Welcome in the bush!
Het voornemen van Daan om onder de sterrenhemel te slapen is van gerede twijfel ineens 100% zeker.
Als we naar een korte lunch die we zelf bereiden en het kwartier maken naar Uluru gaan volgt er eerst een uitleg over de leefwijze vd aboriginals in deze regio.
Superinteressant maar daarbij wordt ook gewezen op t feit dat de oorspronkelijke bewoners, het Anguna volk, het niet op prijs stelt als je de berg gaat beklimmen..het past niet bij de religie, en er zijn verscheidene mensen overleden bij 'n poging in het verleden doordat ze uitgleden en eraf vielen.. wat kwade krachten los zou maken en de aboriginals beinvloed in hun dagelijks leven tot op de dag van vandaag.
De regering heeft echter de toegang tot beklimmen van Uluru opengesteld, bang als ze zijn dat het dichtgooien schadelijk voor het toerisme zou zijn, en zie hier in 1 voorbeeld het probleem tussen deze volken vandaag de dag.
Maar goed tegenhouden kan ze ons dus niet dus als je zou willen dat zou dat kunnen, zonder probleem.
Na dit verhaal is de optie van beklimmen natuurlijk geen optie meer..of je moet een enorme plaat voor je kop hebben en die zijn er dus altijd gezien het aantal mensen wat gewoon naar boven gaat.
Indrukwekkend is de berg in ieder geval, de rode steen is 10 km in omtrek en 400 mtr hoog en elke kant is anders.
We lopen een trail langs Uluru en drinken als afsluiting een glaasje wijn met de zonsondergang naast deze kiezel en dat heeft toch wel iets magisch..zelfs voor iemand die kleurenblind is.
Eenmaal terug in het kamp is het donker en staat er een eenvoudige maaltijd klaar, de plakkerige rijst met woestijnkip smaakt als een sterren diner.
Het kampvuur nodigt uit want het is inmiddels ijskoud en om 19.00 volgt er een briefing over de To Do van morgen.
Het programma omvat onder andere een wake-up om 5;45 om daarna de zonsopgang vanaf een zandduin te bekijken, een tocht naar "de olga's" en een aantal forse hike-tochten om te eindigen in een kamp waarbij het stomende water en elektra wat we nu nog hebben niet meer aan de orde is.

Er wordt nog gevraagd wie er in de buitenlucht wil slapen, rekening houdend met het feit dat het afkoelt naar een graad of 3 , en Nathalie meldt overbodig dat ze staand tegen de muur in een verlaten dingohol de nacht door gaat brengen. Snap ik.
Daan, Nick en Jurre, (2 opgeduikelde vriendjes) en ondergetekende voelen er wel wat voor om onder de sterrenhemel te slapen en Seth begint er moedig aan maar vind het te koud en slaat over.
We krijgen uitleg over de "swag", en daarmee wordt niet je mate van dansmove of heup-flexabiliteit bedoeld maar een soort slaapcocon waarin je je slaapzak legt.
Deze werd vroeger gebruikt door de rondtrekkende arbeiders die van boerderij naar boederij gingen en daarbij grote afstanden af moesten leggen.
Er volgt instructie over wat te doen mochten er dingo's aan je voeten snuffelen en zo wordt er onder andere vertelt dat je je schoenen onder je swag moet leggen anders ben je ze kwijt.
Dingo's gaan ermee aan de haal en dan heb je een probleem de volgende dag en zo gaan we met 'n tikje spanning de avond in.
Het is aardedonker en ik smacht naar een mijnwerkerslampje als we de swag klaar maken, maar het lukt en als dikke rupsen liggen we met z'n vieren bij het langzaam dovende kampvuur.
Ik luister naar de stoere verhalen vd mannen over dingo's, voetbal en ondertussen zien we vallende sterren.
Magisch moment en we hebben van kou absoluut geen last. De swag is lekker warm en het smeulende vuur geeft ook nog veel warmte.
Om een uur of 2 wordt het verhaal toch anders en blijkt inmiddels het warme vuurtje gedoofd, en begint het echt koud te worden...we zijn slecht voorbereid en nog lang geen echte outback Aussies want ik zie dat de sprokkelvoorraad hout op is en heb geen zin om in de kou hout te zoeken in het holst van de nacht...uberhaupt geen zin om de swag te verlaten, en met het tikken van de tijd is het steeds moeilijker om het aangenaam warm te krijgen en daarbij ligt die bobbel in mn rug oncomfortabel, o wacht, dat zijn mn schoenen.

26 juli The Olga's dag 2

Als Nathalie om 5:15 met het klappen van een zweep het kampement wakker maakt, ruiken we naar een mix van gerookte paling, BBQ en een muffe bejaarden flat en heeft iedereen een matige nacht achter de rug, want ook in de tenten is het koud geweest.
De mannen porren in het opgelaaide kampvuur en ik hobbel verkleumd in het donker, had ik maar zo'n mijnwerkerslampje denk ik hardop, naar de douche.
We moeten inpakken, ontbijten en iets aan pers.hygiene doen en dat allemaal tegelijk en snel als we de zonsopkomst niet willen missen...persoonlijk vind ik de snelheid van dit deel van het programma niet bij "vakantie" passen maar onderga het maar. Nathalie heeft immers een zweep.
Met de tanden gepoetst en een 2 dagen oude krentenbol in de hand en de lekkere warme thee wegens geen tijd nog in het kampement, staan we op een zandheuvel af te niften in de bittere kou en hopen dat de zon heeel, heel, heel snel komt, al was het maar om de warmte waar iedereen naar snakt.
De sunrise is mooi en de warmte welkom, we genieten nog even na als we doortrekken naar Katja putra, oftewel de Olga's.
Wat mij betreft een hoogtepunt van deze trip, deze grillige bollen die 600 mtr uit de aardkost puilen en ook voor de aboriginals een heilige plek zijn.
We lopen een stevige trail van 3 uur welke over steile paden en losse stenen en rotsblokken naar beneden en boven langs waterstroompjes en mooie vergezichten.
Daan en Seth lopen zonder enig probleem mee, want met de vriendjes Jurre en Nick is het gezellig en maakt het ook voor hun de moeite waard.
Zo koud als het was, zo warm is het nu, de verschillen zijn groot en de korte broeken en t-shirts worden aangetrokken.
Met de tong op de schoenen komen we aan bij een BBQ plek waar we de lunch bereiden en dan volgt er een busrit van 4,5 uur.
Het eten is sober, oud brood met vergeelde sla en een komkommer welke rechtstreeks uit het nachtkastje van Nathalie lijkt te komen, water en een hamburger die al gaar is als je het uit de verpakking hebt gehaald.
We zijn inmiddels de gene voorbij eten het met smaak op...het hoort allemaal bij de outback...je mag blij zijn dat je uberhaupt wat te eten hebt!
De afstanden zijn zo groot dat je het het best kan vergelijken met het volgende, vanuit Epe even naar Parijs rijden om iets te bekijken en vervolgens de volgende dag naar Frankfurt, want daar is ook iets anders magisch, en ondertussen slaap je ergens op de grond onderweg in een bosje..... Best pittig dus, maar hier 1 groot avontuur.
De jongens zijn onvermoeibaar en die doe je zowiezo geen groter plezier als 3 dagen lang legaal in hetzelfde kloffie lopen én slapen. Want douchen is er dus niet bij.
We rijden vervolgens richting Kings Canyon, naar een plek die alleen maar bekend is middels een noorderlengte en zuiderbreedte graad, het is een stevige rit van 400 km alwaar we de nacht doorbrengen.
Bij aankomst is het nog net licht en komen we op een vuurplek in de middle of nowhere. Bij het opdraaien van het veldje zien we 2 dingo's tussen het struikgewas wegschieten, alsof ze in opdracht van een reisburo daar nu zijn neergezet om het plaatje compleet te maken.
Een magisch mooi plekje bestaand uit een paar tenten in een cirkel en een houten afdak waar stromend koud water te verkrijgen is.
De wc is een open hok van 3 staande golfplaten zonder deur en waarbij je even op de zijkant moet kloppen om te checken of één van je kampeer kameraadjes niet toevallig de pot bezet.
Een "bush" douche waarbij we eerst hout in de kachel moeten opstoken om warm te douchen en verder niets dan een oneindig landschap en een prachtige sterrenhemel.
Ik besluit de unieke kans te nemen om te douchen in de openlucht en moet eerlijk bekennen dat de 300 meter loop in het stikdonker naar de golfplaten afdak er eentje is, waarin je veel geluiden hoort en je het gevoel hebt dat je aangekeken wordt zonder dat je het zelf ziet, en tegelijkertijd eentje waarin je beseft dat een mijnwerkerslampje wederom handig zou zijn.
Ik besluit dan ook maar nonchalant te fluiten, dan schrikken de dingo's die het op mij voorzien hebben vanzelf en lijkt het alsof ik 1 brok zelfvertrouwen heb.

Ondertussen bereiden de mede reisgenoten het eten in pannen op het kampvuur, timing is ook een kunst;-) en als ik uitgebadderd ben, is bijna alles klaar en gaat de pasta met kangeroebolognese er prima in.
Een randstad expat zit gebroederlijk naast een franse sportleraar en ikzelf praat een moppie met een zzp-er in het hogere management over van alles en nog wat.
De kleine groep is prettig en homogeen en naar elkaar toegegroeid deze dagen en ook, of met name, de kinderen hebben de tijd van hun leven. De didgeridoo en grappige dansjes worden van stal gehaald en de bonte avond is daarmee op zn hoogtepunt. De wijn vloeit voor het eerst rijkelijk, de gesprekken worden dieper en iedereen knijpt in zn handjes in dit moment te zitten, ergens in een woestijn van god en alles verlaten.
Tijd om naar bed te gaan, het is immers al 21.00 uur en met lange broek en fleece vest duiken we de slaapzak in, waarbij een kudde hongerige woestijn spitsmuizen het op de vele kruimels bolognese chips in Marieke en Seth dr tent hebben voorzien, en zij zo een onrustige nacht beleven.
En zo leer je elke dag bij in de bush....Australische muizen zijn gek op bolognese.



27 juli Kings Canyon dag 3

De akela staat al driftig met de zweep te kletsen ten teken dat we eruit moeten, het is 5:30 en uit ervaring weten we inmiddels dat dat het startsein is van "vol gas".
Ontwaken/Vuur maken/ ontbijt bereiden/tent opdoeken/opruimen etc en dit alles met straffe hand van G.I. Jane die er voor zorgt dat het hele spul binnen een uur in de offroad truck zit.
Persoonlijk het enige nadeel aan deze trip, al eerder gezegd, we MOETEN soms onder tijd druk, iets wat loodrecht op vakantie beleving staat, maar dat is dan ook het enige.
Maar goed zoals Nathalie zegt, moet je aan den lijve ervaren dat de lange verplaatsingen van 5/6 uur goed zijn voor je bewustwording over hoe groot alles is. Zo kan je een banaan rechtlullen denk ik, maar zeg tegelijkertijd tegen haar dat ik dat volkomen snap.
Vandaag naar Kings Canyon, een hike tocht maken van 3,5 uur door/ over en in de Canyon. En het is werkelijk prachtig, fors omhoog tot een meter of 700 klauteren we stap voor stap over de losse stenen. Omhoog en omlaag, langs afgronden en prachtige vergezichten.
De zon komt nu goed door en de eerste jassen gaan uit als Nathalie een verhaal doet over een gumboom die hier welig tiert.
Ted de Braak zou jaloers zijn geweest op de snor van Nathalie als ze zo in het tegenlicht staat te vertellen en de zonnestralen zich door haar behaarde bovenlip worstelen. Nooit opgevallen maar nu in het licht zit er toch een hele flinke pluk op.
Deze 34- jarige outback padvindster heb ik gisteravond nog uitgebreid gesproken bij het vuur aangaande o.a. haar toekomst plannen, waarbij ze zei dat het wel tijd ging worden om een "bloke" aan de haak te slaan, maar dat dat in de praktijk keer op keer een lastig iets bleek te zijn.
Als ik toen van die snor afgeweten had, had ik haar wellicht ander advies gegeven of instemmend "ja, dat snap ik" geknikt.
Kings Canyon is in 1 woord fraai, alle ontberingen waard en na 3,5 uur maken we ons klaar voor een lunch in het veld.
De lunch bestaat uit alle kliekjes van de dagen ervoor in een wrap gemikt en worden met smaak opgegeten, glas water erbij en ineens wordt het woordje "budgettour" ons duidelijk in de omschrijving van deze trip.
Maar het is heerlijk en verspillen van energie, water, eten of afval is uit den boze in de outback en daar kunnen we thuis nog wat van leren.

Een geweldige trip, enorm genoten, back to basics en een hele mooie indruk van de outback gekregen. Geen telefoon of info van buitenaf, alleen met je gezin, erg waardevol.
Daan en Seth genoten volop en zijn 3 dagen lang met vriendjes in de weer en hebben alle lange trails en hikes zonder problemen meegelopen, kortom ....onvergetelijk en Why Wurrie?!
En nu retour naar Alice Springs ( jep weer 5 uur) om daar onszelf schoon te weken en in een normaal bed bij te tanken!