29-30 juli 2016 Darwin- Jabiru
Door: Gj
Blijf op de hoogte en volg Marieke
31 Juli 2016 | Australië, Jabiru
Alice Springs - Darwin
Weer terug na 3 dagen outback worden we aan het eind van de middag na een lange reis van een uurtje of 5 door Nathalie uit de wagen gedrukt, hoe dichter bij het hotel in Alice Springs hoe meer er behoefte is aan een warme douche en een zacht bed.
Nadat we opgefrist zijn gaan we met nog met Rob,Inge, jurre en Nieck uit eten als gezellige afsluiter van de weergaloze trip. Daan en Seth zijn dikke maatjes met hun jongens en ook tussen de oudjes is het heel gezellig en heerlijk om na 2 weken tegen elkaar aan gekeken te hebben ook even met anderen te praten :-)
Na deze leuke avond duiken we voldaan het bed in.
De volgende morgen kunnen we iets uitslapen in vergelijking tot de barre tijden van de afgelopen dagen.
Met een korte vlucht van 2 uur landen we op Darwin airport en de slippers en korte broeken kunnen aan..1500 km hoger is het weer een stabiele 32 graden en kan de jas voorgoed in de koffer blijven.
In Darwin is het heerlijk toeven, we strijken neer in een mooi hotel met een supermooi zwembad en het duurt niet lang voordat we erin liggen en ons laven aan het mooie warme weertje en peddelen zo de dag door met niets doen behalve een wasje draaien zodat we weer schoon verder kunnen.
Morgen de (hopelijk) moddervette dikke SUV 4x4 ( "zoals te doen gebruikelijk in Australie want alle autos zijn "fully equiped") ophalen en dan richting Kakadu national park weer oldschool kamperen op de vierkante meter!
Darwin- Jabiru (kakadu national park)
De volgende morgen pakken we de tassen na een heerlijk hotel ontbijt en laten we ons door een taxi naar de 4x4 verhuur brengen...een dikke v8 onder de kont is zeker iets om naar uit te kijken, althans dat geldt voor mij en het gevaar zit er natuurlijk in dat er een 10 jaar oude Suzuki Jimmy op ons zit te wachten maar een snelle blik op het parkeer terrein als we arriveren leert dat er veel grote bakken staan dus dat komt wellicht goed.
We zijn niet de enigen die dit idee opgevangen hebben want het kantoor van de verhuur barst uit z'n voegen van vooral wachtende mensen.
Er is wel onbeperkt Wifi dus de jongens vinden het geen straf en willen hier wel een paar dagen blijven denk ik.
Marieke gaat in de rij staan als rij- en identiteitbevoegde (je weet toch, rijbewijs issue) en staat goed een half uurtje in de rij wanneer ze opvangt aan de desk dat er een internationaal rijbewijs document nodig is om de auto mee te krijgen.
Ik herinner ons gesprek toen we het erover hadden thuis en we beide zoiets hadden van ..ach laat maar, hebben ze nog nooit om gevraagd die moeite nemen we niet, no worries!
De vrouw achter de balie kijkt over haar halve brilletje die op het puntje van haar forse neus wiebelt en sommeert een compleet gezin resoluut weer onverrichte zake retour met de uitleg dat er echt een internationaal rijbewijs nodig is.
Het feit dat ze twee hele jonge kinderen bij zich hebben en een uur hebben staan wachten doet niets af en daar is ze compleet immuun voor ....Ze herhaalt nog eens voor iedereen goed te horen die in de rij staat..."these are not my rules, it's the law".
Marieke ziet de bui al hangen halverwege de rij en we overleggen even kort wat te doen. (wat zou het overigens prachtig zijn als ik juist op dit moment nochalant een papiertje uit mn zak zou frommelen met het juiste internationale document wat ik in Nederland al geregeld had.)
Yeah dream on, dat gebeurt dus niet en we besluiten dat ik dat document even ga regelen, hoe dan ook en waar dan ook.
Dat ik deze inspanning ga doen is vanaf 't eerste moment duidelijk zonder dat het uitgesproken wordt, er ligt een verleden zeg maar en ze heeft gelijk, als het om rijbewijzen of paspoort shit gaat heb ik helemaal niets in de melk te brokkelen, ik weet mijn plek als geen ander.
Ik spreek het ontgoochelde gezin uit Zwitserland aan en stel voor samen met de taxi te gaan naar een adres wat de baliemedewerkster met haar zwart geverfde haren aan hun gegeven heeft.
Scheelt kosten en in ons geval ook veel tijd.
En zo springen we in de taxi, Marieke, Daan en Seth achterlatend op een gloeiend heet industrieterrein in een propvol kantoor en ik met een huilende baby en een snottebel en hun ouders "ergens" naar toe.
De taxichauffeur komt uit Ethiopie vertelt hij en is uiterst geinteresseerd in onze setting.
Als we hem dat duidelijk maken en vertellen waar we vandaan komen legt hij meteen de link tussen Holland en mooie lange vrouwen...zelf komt hij nauwelijks boven het dashboard uit dus alles boven de 1.50 cm zal wel lang zijn voor hem.
Hij lijkt op Haile Gebreselassie en lacht als puntje puntje Martina en weet de sfeer in de taxi in een mum van tijd tot grote hoogten te brengen.
Wat een leuke vent is dit en hij verbaast zich over de starre burocratische houding van z'n "medelanders" in deze en stelt voor dat de mevrouw van de balie misschien geen sex gehad heeft vannacht dat ze daar een beetje chagarijnig van is, maar dat hij daar wel voor wil zorgen...in eerste instantie een beetje aftastend, Zwitsers staan toch bekend als wat introvert en zuinig, maar als de achterbank volop meelacht is er van gene geen sprake meer.
Als ik uitleg hoe de balie mevrouw eruit ziet en dat dat wellicht een reden is om ervan af te zien onderbreekt hij me halverwege en schatert dat het niet uitmaakt, z'n 2! vrouwen zitten nog in Ethiopie en hij staat droog, al heel heel lang..
We halen de wereld kaart er nog maar even bij en al slalommend door het verkeer noemt hij de landen waar nog meer mooie meisjes vandaan komen en elk land wordt gevolgd door een gulle lach.
Zo gaat de rit wel heel snel voorbij en als we ter plaatse zijn spreken we af dat ik de heenreis betaal en de Zwitsers de terugreis, we nemen afscheid van Haile die nog naschudt over alweer een grap van hem die ik gemist heb en staan ineens voor het "ministerie van northern territory" en vinden de weg via een paar gangen uiteindelijk naar het "translating en interpreting service NT".
De Zwitsers beginnen pas vandaag echt aan hun reis en zijn net aangekomen na een lange slopende vlucht met vertragingen, terwijl wij al halverwege zijn.
Desondanks zijn ze niet onder de indruk van deze tegenslag en nemen het gelaten op. Ikzelf zie ook geen beren op de weg en de stemming is dan ook positief en strijdbaar.
De ambtenaar komt ons na een kwartiertje behang kijken uit een verder lege wachtkamer halen en legt de procedure uit.
Als hij "procedure" uitspreekt stel ik mijn verwachting maar meteen bij en vrees dat we hier nog wel even zitten.
Hij legt uit dat het normaal 2-3 werkdagen duurt, maar dat er natuurlijk een spoedprocedure mogelijk is, en ja, dat kost wel het dubbele natuurlijk.
De baby huilt gestaag de jetlag van de Zwitsers naar de achtergrond en de peuter jengelt met zn snottebel tegen mn been alvorens hij erachter komt dat papa net zulke witte benen heeft en dit de verkeerde zijn.
De keurige man achter het loket vertelt dat de spoed procedure 116 dollar per rijbewijs gaat kosten en 1 tot 2 uur in beslag gaat nemen.
We knikken gelaten, ja dat is goed want welke keus heb je, niet veel vrezen we en stemmen ermee in. Op zo'n moment scheelt het toch mooi dat we maar 1 rijbewijs bij ons hebben want dat is 116 dollar verdiend!
De kringen onder de oksels van het lichtblauwe overhemd worden steeds groter in omtrek want de vriendelijke ambtenaar moet nu serieus aan de bak en haast zich te zeggen dat hij even vergeten is te melden dat de lunchtijd over een uur begint, had ie even niet aan gedacht, dus spoed wordt in dit geval 2-3 uur.
Ik probeer in een têtê-a-têtê met de ambtenaar op z'n van empathie in te spelen en wijs daarbij naar de jengelende kinderen door onder andere te vragen of hij kinderen heeft, maar helaas die heeft ie niet dus ik krijg geen voet aan de grond. Het is wat het is dus.
De Zwitsers en ik wisselen telefoonnummers uit en gaan onze eigen weg om de tijd te doden en zo zit ik nu op een terras in de schaduw in Darwin met een briesje en een kopje thee met bananenbrood. Het Darwinse leven voltrekt zich voor mn neus en de contrasten zijn groot.
Zakenmensen strak in pak worden afgewisseld met groepen Aboriginals die er verweesd en verwaarloosd uitzien.
Het is even lullig dat ik de portomonaie bij me heb besef ik me, Marieke en de kids kunnen nog geen droge boterham kopen, dus nu maar hopen dat het niet te lang duurt.
De ambtenaar is van goede zin geweest en heeft de procedure binnen 2 uur geregeld en ik krijg n smsje dat het klaar ligt. Ik reken af en loop weer naar het ministerie en daar staat de ambtenaar
als een kind zo blij op de stoep te wachten met een envelop in z'n hand.
Verguld dat hij het zo snel gefixt heeft geef ik hem een vet compliment over zijn werktempo en met de z'n ietswat zwaarlijvige borst vooruit lopen we samen naar binnen naar het loket waar hij enpassant ook nog even meldt dat we de toeslag voor de spoedprocedure NIET hoeven te betalen, hij heeft zich bedacht, met de uitleg dat het geen goede reclame voor Australie zou zijn.
What a good bloke!...dit zou trouwens ECHT een perfecte match zijn voor Nathalie schiet door m'n hoofd, geen kinderen meedenkend en volgzaam.
Hij belt vervolgens een taxi en daar komen de Zwitsers ook al aanlopen..
Hij rekent ook met de Zwitsers af en gaat terug naar de stoep om de taxi op te wachten...
We worden uitgezwaaid door de ambtenaar totdat we de hoek om zijn en het hele spul komt even later weer aan bij de autoverhuur alwaar Daan en Seth enthousiast melden dat de auto een hele vette is!...
En dat is ie zeker, een vette landcruiser wordt geinspecteerd en summier uitgelegd door de tot in z'n oren in het werk zittende verhuurder.
De jeep is geen probleem, maar de tent welke erop zit,noodbaken, water, gas enzovoort passeert vlot de revue.
Maar we zijn er klaar mee en willen weg dus dringen we zelf ook een beetje aan tot afronding.
Elke vraag wordt beantwoord met "I dont know i have never put on the tent myself" dus we zijn snel klaar en gaan onderweg!
En met 3 uur vertraging vangen we de reis aan. 280 km naar Jabiru, de navigatie zegt dat we er om 18.00 zullen zijn en dat is net voor het donker. Beetje krap allemaal door het gedoe met het rijbewijs als je dan nog de gebruiksaanwijzing van de tent moet uitvogelen.
Als we wegrijden is er weer even het gebruikelijke gehannes met de richtingaanwijzer en zo rijden we met blafwarm weer en geen wolkje aan de lucht met de ruitenwisser op standje wolkbreuk Darwin uit. De ruitenwisser zit op de plek van de richtingaanwijzer namelijk. Blijft moeilijk.
De reis gaat verder voorspoedig, we zien wallabies en kangaroos onderweg en bij elke "creek" kijken we snel of er een croc ligt...voorzover dit gaat met 100 km/pu.
Het is een dikke bak en rijdt een stuk comfortabeler dan de camper, beetje king of the road gevoel alhoewel er alleen maar dikke 4x4's rondknorren hier.
Onderweg nog even snel een supermarkt aangedaan om de proviand aan te vullen en vlak voor 18.00 uur komen we in Jabiru aan.
We hebben de kids zorgvuldig uitgelegd dat allereerst voor het donker is de tent moet staan dus het zwemmen zal even moeten even wachten. Geen idee hoelang we daar over gaan doen overigens, er ligt een soort van ikea achtige handleiding in het dashbordkastje dus dat belooft wat.
We beginnen voortvarend aan het karwei maar zitten na 10 minuten op een dood spoor met de daktent en de uitklapconstructie als een aussie ons ziet en met een kleine aanwijzing ons verder op weg helpt, met een dik half uur staat alles en hebben we dat weer mooi gefixet.
Het is echt een vet ding als hij zo staat en we hebben ongetwijfeld nog een hoop te leren maar voor nu is het resultaat prima!
Inmiddels wordt het schemerig en worden we echt compleet aangevallen door hongerige muskito's en andere prikbeesten ...als ik de zaklamp op me schijn zitten er tientallen muggen happy hour te vieren en is de maat vol en rennen we met z'n allen naar het zwembad.
Ondertussen zie ik mensen voor hun tent relax een pilsje drinken terwijl wij van gekkigheid niet weten hoe we de beesten van ons af kunnen houden.
Als we goed en wel weer aan de kant staan komt de aussie die ons al eerder geholpen heeft naar ons toe gelopen.
Hij heeft een spuitbus met landbouwgif op zn rug en dat is meteen het antwoord op mn vraag waarom zij allemaal relax zaten eerder vanavond.
De prikbeesten hebben ons handenwrijvend op staan wachten bij het zien van zoveel onbehandelde blanke velletjes.
We mogen ons inspuiten met weet ik veel wat voor ranzig bestrijdings middel maar dat gaat er wel voor zorgen dat we nergens last van hebben zegt de aussie.
Super tof van hem, we geven nu bijna licht in het donker en meuren naar petroleum waar krampachtig een citronella geurtje aan gegeven is.
Omdat het stikdonker is en we geen hoofdlampje hebben besluiten we om in de bescheiden camp bistro te eten.
Weer terug na 3 dagen outback worden we aan het eind van de middag na een lange reis van een uurtje of 5 door Nathalie uit de wagen gedrukt, hoe dichter bij het hotel in Alice Springs hoe meer er behoefte is aan een warme douche en een zacht bed.
Nadat we opgefrist zijn gaan we met nog met Rob,Inge, jurre en Nieck uit eten als gezellige afsluiter van de weergaloze trip. Daan en Seth zijn dikke maatjes met hun jongens en ook tussen de oudjes is het heel gezellig en heerlijk om na 2 weken tegen elkaar aan gekeken te hebben ook even met anderen te praten :-)
Na deze leuke avond duiken we voldaan het bed in.
De volgende morgen kunnen we iets uitslapen in vergelijking tot de barre tijden van de afgelopen dagen.
Met een korte vlucht van 2 uur landen we op Darwin airport en de slippers en korte broeken kunnen aan..1500 km hoger is het weer een stabiele 32 graden en kan de jas voorgoed in de koffer blijven.
In Darwin is het heerlijk toeven, we strijken neer in een mooi hotel met een supermooi zwembad en het duurt niet lang voordat we erin liggen en ons laven aan het mooie warme weertje en peddelen zo de dag door met niets doen behalve een wasje draaien zodat we weer schoon verder kunnen.
Morgen de (hopelijk) moddervette dikke SUV 4x4 ( "zoals te doen gebruikelijk in Australie want alle autos zijn "fully equiped") ophalen en dan richting Kakadu national park weer oldschool kamperen op de vierkante meter!
Darwin- Jabiru (kakadu national park)
De volgende morgen pakken we de tassen na een heerlijk hotel ontbijt en laten we ons door een taxi naar de 4x4 verhuur brengen...een dikke v8 onder de kont is zeker iets om naar uit te kijken, althans dat geldt voor mij en het gevaar zit er natuurlijk in dat er een 10 jaar oude Suzuki Jimmy op ons zit te wachten maar een snelle blik op het parkeer terrein als we arriveren leert dat er veel grote bakken staan dus dat komt wellicht goed.
We zijn niet de enigen die dit idee opgevangen hebben want het kantoor van de verhuur barst uit z'n voegen van vooral wachtende mensen.
Er is wel onbeperkt Wifi dus de jongens vinden het geen straf en willen hier wel een paar dagen blijven denk ik.
Marieke gaat in de rij staan als rij- en identiteitbevoegde (je weet toch, rijbewijs issue) en staat goed een half uurtje in de rij wanneer ze opvangt aan de desk dat er een internationaal rijbewijs document nodig is om de auto mee te krijgen.
Ik herinner ons gesprek toen we het erover hadden thuis en we beide zoiets hadden van ..ach laat maar, hebben ze nog nooit om gevraagd die moeite nemen we niet, no worries!
De vrouw achter de balie kijkt over haar halve brilletje die op het puntje van haar forse neus wiebelt en sommeert een compleet gezin resoluut weer onverrichte zake retour met de uitleg dat er echt een internationaal rijbewijs nodig is.
Het feit dat ze twee hele jonge kinderen bij zich hebben en een uur hebben staan wachten doet niets af en daar is ze compleet immuun voor ....Ze herhaalt nog eens voor iedereen goed te horen die in de rij staat..."these are not my rules, it's the law".
Marieke ziet de bui al hangen halverwege de rij en we overleggen even kort wat te doen. (wat zou het overigens prachtig zijn als ik juist op dit moment nochalant een papiertje uit mn zak zou frommelen met het juiste internationale document wat ik in Nederland al geregeld had.)
Yeah dream on, dat gebeurt dus niet en we besluiten dat ik dat document even ga regelen, hoe dan ook en waar dan ook.
Dat ik deze inspanning ga doen is vanaf 't eerste moment duidelijk zonder dat het uitgesproken wordt, er ligt een verleden zeg maar en ze heeft gelijk, als het om rijbewijzen of paspoort shit gaat heb ik helemaal niets in de melk te brokkelen, ik weet mijn plek als geen ander.
Ik spreek het ontgoochelde gezin uit Zwitserland aan en stel voor samen met de taxi te gaan naar een adres wat de baliemedewerkster met haar zwart geverfde haren aan hun gegeven heeft.
Scheelt kosten en in ons geval ook veel tijd.
En zo springen we in de taxi, Marieke, Daan en Seth achterlatend op een gloeiend heet industrieterrein in een propvol kantoor en ik met een huilende baby en een snottebel en hun ouders "ergens" naar toe.
De taxichauffeur komt uit Ethiopie vertelt hij en is uiterst geinteresseerd in onze setting.
Als we hem dat duidelijk maken en vertellen waar we vandaan komen legt hij meteen de link tussen Holland en mooie lange vrouwen...zelf komt hij nauwelijks boven het dashboard uit dus alles boven de 1.50 cm zal wel lang zijn voor hem.
Hij lijkt op Haile Gebreselassie en lacht als puntje puntje Martina en weet de sfeer in de taxi in een mum van tijd tot grote hoogten te brengen.
Wat een leuke vent is dit en hij verbaast zich over de starre burocratische houding van z'n "medelanders" in deze en stelt voor dat de mevrouw van de balie misschien geen sex gehad heeft vannacht dat ze daar een beetje chagarijnig van is, maar dat hij daar wel voor wil zorgen...in eerste instantie een beetje aftastend, Zwitsers staan toch bekend als wat introvert en zuinig, maar als de achterbank volop meelacht is er van gene geen sprake meer.
Als ik uitleg hoe de balie mevrouw eruit ziet en dat dat wellicht een reden is om ervan af te zien onderbreekt hij me halverwege en schatert dat het niet uitmaakt, z'n 2! vrouwen zitten nog in Ethiopie en hij staat droog, al heel heel lang..
We halen de wereld kaart er nog maar even bij en al slalommend door het verkeer noemt hij de landen waar nog meer mooie meisjes vandaan komen en elk land wordt gevolgd door een gulle lach.
Zo gaat de rit wel heel snel voorbij en als we ter plaatse zijn spreken we af dat ik de heenreis betaal en de Zwitsers de terugreis, we nemen afscheid van Haile die nog naschudt over alweer een grap van hem die ik gemist heb en staan ineens voor het "ministerie van northern territory" en vinden de weg via een paar gangen uiteindelijk naar het "translating en interpreting service NT".
De Zwitsers beginnen pas vandaag echt aan hun reis en zijn net aangekomen na een lange slopende vlucht met vertragingen, terwijl wij al halverwege zijn.
Desondanks zijn ze niet onder de indruk van deze tegenslag en nemen het gelaten op. Ikzelf zie ook geen beren op de weg en de stemming is dan ook positief en strijdbaar.
De ambtenaar komt ons na een kwartiertje behang kijken uit een verder lege wachtkamer halen en legt de procedure uit.
Als hij "procedure" uitspreekt stel ik mijn verwachting maar meteen bij en vrees dat we hier nog wel even zitten.
Hij legt uit dat het normaal 2-3 werkdagen duurt, maar dat er natuurlijk een spoedprocedure mogelijk is, en ja, dat kost wel het dubbele natuurlijk.
De baby huilt gestaag de jetlag van de Zwitsers naar de achtergrond en de peuter jengelt met zn snottebel tegen mn been alvorens hij erachter komt dat papa net zulke witte benen heeft en dit de verkeerde zijn.
De keurige man achter het loket vertelt dat de spoed procedure 116 dollar per rijbewijs gaat kosten en 1 tot 2 uur in beslag gaat nemen.
We knikken gelaten, ja dat is goed want welke keus heb je, niet veel vrezen we en stemmen ermee in. Op zo'n moment scheelt het toch mooi dat we maar 1 rijbewijs bij ons hebben want dat is 116 dollar verdiend!
De kringen onder de oksels van het lichtblauwe overhemd worden steeds groter in omtrek want de vriendelijke ambtenaar moet nu serieus aan de bak en haast zich te zeggen dat hij even vergeten is te melden dat de lunchtijd over een uur begint, had ie even niet aan gedacht, dus spoed wordt in dit geval 2-3 uur.
Ik probeer in een têtê-a-têtê met de ambtenaar op z'n van empathie in te spelen en wijs daarbij naar de jengelende kinderen door onder andere te vragen of hij kinderen heeft, maar helaas die heeft ie niet dus ik krijg geen voet aan de grond. Het is wat het is dus.
De Zwitsers en ik wisselen telefoonnummers uit en gaan onze eigen weg om de tijd te doden en zo zit ik nu op een terras in de schaduw in Darwin met een briesje en een kopje thee met bananenbrood. Het Darwinse leven voltrekt zich voor mn neus en de contrasten zijn groot.
Zakenmensen strak in pak worden afgewisseld met groepen Aboriginals die er verweesd en verwaarloosd uitzien.
Het is even lullig dat ik de portomonaie bij me heb besef ik me, Marieke en de kids kunnen nog geen droge boterham kopen, dus nu maar hopen dat het niet te lang duurt.
De ambtenaar is van goede zin geweest en heeft de procedure binnen 2 uur geregeld en ik krijg n smsje dat het klaar ligt. Ik reken af en loop weer naar het ministerie en daar staat de ambtenaar
als een kind zo blij op de stoep te wachten met een envelop in z'n hand.
Verguld dat hij het zo snel gefixt heeft geef ik hem een vet compliment over zijn werktempo en met de z'n ietswat zwaarlijvige borst vooruit lopen we samen naar binnen naar het loket waar hij enpassant ook nog even meldt dat we de toeslag voor de spoedprocedure NIET hoeven te betalen, hij heeft zich bedacht, met de uitleg dat het geen goede reclame voor Australie zou zijn.
What a good bloke!...dit zou trouwens ECHT een perfecte match zijn voor Nathalie schiet door m'n hoofd, geen kinderen meedenkend en volgzaam.
Hij belt vervolgens een taxi en daar komen de Zwitsers ook al aanlopen..
Hij rekent ook met de Zwitsers af en gaat terug naar de stoep om de taxi op te wachten...
We worden uitgezwaaid door de ambtenaar totdat we de hoek om zijn en het hele spul komt even later weer aan bij de autoverhuur alwaar Daan en Seth enthousiast melden dat de auto een hele vette is!...
En dat is ie zeker, een vette landcruiser wordt geinspecteerd en summier uitgelegd door de tot in z'n oren in het werk zittende verhuurder.
De jeep is geen probleem, maar de tent welke erop zit,noodbaken, water, gas enzovoort passeert vlot de revue.
Maar we zijn er klaar mee en willen weg dus dringen we zelf ook een beetje aan tot afronding.
Elke vraag wordt beantwoord met "I dont know i have never put on the tent myself" dus we zijn snel klaar en gaan onderweg!
En met 3 uur vertraging vangen we de reis aan. 280 km naar Jabiru, de navigatie zegt dat we er om 18.00 zullen zijn en dat is net voor het donker. Beetje krap allemaal door het gedoe met het rijbewijs als je dan nog de gebruiksaanwijzing van de tent moet uitvogelen.
Als we wegrijden is er weer even het gebruikelijke gehannes met de richtingaanwijzer en zo rijden we met blafwarm weer en geen wolkje aan de lucht met de ruitenwisser op standje wolkbreuk Darwin uit. De ruitenwisser zit op de plek van de richtingaanwijzer namelijk. Blijft moeilijk.
De reis gaat verder voorspoedig, we zien wallabies en kangaroos onderweg en bij elke "creek" kijken we snel of er een croc ligt...voorzover dit gaat met 100 km/pu.
Het is een dikke bak en rijdt een stuk comfortabeler dan de camper, beetje king of the road gevoel alhoewel er alleen maar dikke 4x4's rondknorren hier.
Onderweg nog even snel een supermarkt aangedaan om de proviand aan te vullen en vlak voor 18.00 uur komen we in Jabiru aan.
We hebben de kids zorgvuldig uitgelegd dat allereerst voor het donker is de tent moet staan dus het zwemmen zal even moeten even wachten. Geen idee hoelang we daar over gaan doen overigens, er ligt een soort van ikea achtige handleiding in het dashbordkastje dus dat belooft wat.
We beginnen voortvarend aan het karwei maar zitten na 10 minuten op een dood spoor met de daktent en de uitklapconstructie als een aussie ons ziet en met een kleine aanwijzing ons verder op weg helpt, met een dik half uur staat alles en hebben we dat weer mooi gefixet.
Het is echt een vet ding als hij zo staat en we hebben ongetwijfeld nog een hoop te leren maar voor nu is het resultaat prima!
Inmiddels wordt het schemerig en worden we echt compleet aangevallen door hongerige muskito's en andere prikbeesten ...als ik de zaklamp op me schijn zitten er tientallen muggen happy hour te vieren en is de maat vol en rennen we met z'n allen naar het zwembad.
Ondertussen zie ik mensen voor hun tent relax een pilsje drinken terwijl wij van gekkigheid niet weten hoe we de beesten van ons af kunnen houden.
Als we goed en wel weer aan de kant staan komt de aussie die ons al eerder geholpen heeft naar ons toe gelopen.
Hij heeft een spuitbus met landbouwgif op zn rug en dat is meteen het antwoord op mn vraag waarom zij allemaal relax zaten eerder vanavond.
De prikbeesten hebben ons handenwrijvend op staan wachten bij het zien van zoveel onbehandelde blanke velletjes.
We mogen ons inspuiten met weet ik veel wat voor ranzig bestrijdings middel maar dat gaat er wel voor zorgen dat we nergens last van hebben zegt de aussie.
Super tof van hem, we geven nu bijna licht in het donker en meuren naar petroleum waar krampachtig een citronella geurtje aan gegeven is.
Omdat het stikdonker is en we geen hoofdlampje hebben besluiten we om in de bescheiden camp bistro te eten.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
