30-31 juli 2016 jabiru- Cooinda

Jabiru-Ubir - Cooinda

De nachten zijn relatief koel hier nu het winter is dus we hebben prima geslapen. Een beetje hard op een matje wat zo dun is als een vloeipapier en geen naam mag hebben maar dat hoort er allemaal bij.
Als we het ontbijt maken moeten we onze kampeer/draai nog vinden, een eitje koken kost een dik uur omdat voordat uitgevolgeld is hoe de coleman brander werkt ( bedankt wederom aussie) het ding bij elk zuchtje wind uitgaat en je dat vervolgens niet in de gaten hebt.
Okay, een kook windschermpje, ik ken het item nog wel van jeugdige kampeersessies met mn ouders
Na een uur geef ik het op dan maar geen ei en we pakken het spul in voor de volgende stop.
Daar komt meteen een nadeel aan het licht waar we nog nooit bij stilgestaan hebben...Alles moet natuurlijk ingepakt en afgebroken, en dat duurt wat langer dan opzetten, want het past allemaal maar net in de auto, en dan nog maar op 1 bepaalde manier, een soort tetris zeg maar.
Blind erin gooien is geen optie en daarmee vervalt voor een groot deel mijn kwaliteit.
Na een uur in de brandende zon zit alles erin met de wetenschap dat straks en morgenvroeg alles weer op de omgekeerde manier kan. En dat valt ons tegen, veel tijd en moeite en daarvoor blijken we nog geen ervaren doortrek kampeerders.
Als alles op z'n plek zit rijden we eerst naar Ubir op het uiterste oostelijke puntje van de Kakadu. Hier grenst het aan Arnhemland en dit gebied is niet toegankelijk en een reservaat van de aboriginals.
Ubirr is ronduit schitterend, vanaf het hoge rots plateau kijk je tientallen kilometers ver over indrukwekkend Arnhemland en ook de weg ernaar toe is de moeite waard door de rotstekeningen van 5000 jr oud.
We blijven even zitten om te genieten en
het is niet moeilijk je voor te stellen dat in dit stuk land zo groot als Nederland de aboriginals nog steeds op een traditionele manier leven, weliswaar gemixed met de moderne welvaart.
Ze gaan met een groep jonge mannen uit jagen en gebruiken daarbij de speer en "animal straps" die hun grootouders ook gebruikten, maar zorgen wel dat ze voor 18.00 terug zijn om het journaal te kunnen kijken. Zoiets stel ik me voor.
We pakken door en rijden via Nourlandie Rock naar de bestemming Cooinda.
Nourlandie Rock is een plek met de best en meest bewaarde grottekeningen van Australie en die zijn inderdaad mooi, maar eerlijk gezegd zijn de kinderlijke afbeeldingen niet meer als de graffitti van die tijd. Het wordt wat te fanatiek gehyped voor de toeristen.
Ben benieuwd of bij ons thuis over 2000 jaar hele excursies naar het eerste de beste volgekladderde viaduct georganiseerd gaan worden..
Maar goed het is mooi, al vind ik het verhaal eromheen veel mooier.
Als we laat in de middag Cooinda inrijden begint het riedeltje opnieuw, we worden er beter in maar het blijft een dingetje.
Na een frisse duik koken we zelf omdat papa dat wil en dat gaat met de nodige aanloopproblemen uiteindelijk prima. Maar het kost veel meer tijd dan thuis, om te beginnen geen hoofdlampje :-(, dus je komt altijd 1 hand tekort...en aardappels schillen met een maglite Large in je waffel houd je niet lang vol. (Buiten het feit dat je vullingen ontploffen als je een metalen zaklamp in je strot duwt)
Geen zout, geen dressing, geen snijmes, geen afwasmiddel,geen bakpan etc.. geen geen geen..en geen fantsoenlijke winkel binnen 200 km omtrek,.er is hier weinig tot niets te krijgen dus je moet ver vooruit denken...en dat hebben we niet afdoende gedaan, en we willen hardcore kamperen dus de enige eettent hier wordt overgeslagen, oa. wegens belachelijke prijzen, maar hij lonkt wel..
Maar goed uiteindelijk staat er een flauwe schijf van 3 op tafel en is die dubbel zo lekker.
Eigenlijk is basic kamperen soms "hard werken" hoewel we beide vraagtekens hebben of dit niet té is, met name 1,5 tot 2 uur besteden per dag aan opzetten en afbreken in 35 graden heeft niet zo heel veel met vakantie te maken in onze beleving.
Te veel gedoe elke dag. We zijn derhalve nog niet geslaagd voor het diploma "bush aboriginals"
We evalueren even en gaan onze reis iets aanpassen, vanavond geen geklooi maar uit eten, en morgenvroeg naar een volgende bestemming waar we wederom 2 dagen gaan blijven zodat we een dagje geen opbouw- en afbreekgedoe hebben, het is tenslotte vakantie.
Vanochtend een supermooie trip gemaakt naar de wetlands van de Kakadoo, en dat is echt "amazing".
Met een boot door de kreken, billabongs en de South-Alligator river worden we geconfronteerd met een fantastische natuur, krokodillen, zee-arenden, ontelbare soorten andere vogels en een gids die passievol over dit mooie stuk van Australie vertelt, het bijzondere is dat je de dieren tot heel dicht kan naderen en we veel zien in een tochtje van 2 uur...in 1 woord prachtig!..dit is een beetje waar we voor hier gekomen zijn.
Het is moeilijk voor te stellen dat dit het droge seizoen is, en in het natte seizoen het waterpeil 7 meter hoger staat en alle wegen ook kopje ondergaan....verklaart wel de snorkel op de 4x4.
Aan het eind van de middag seipelt het vreselijke bericht binnen dat een goede vriend van Marieke een fiets ongeluk heeft gehad en op dit moment vecht voor z'n leven. Bas, voor sommigen bekend, ligt in coma in een Spaans ziekenhuis.
Helene heeft Marieke een app-je gestuurd na lang twijfelen "want ze zijn immers op vakantie" wat natuurlijk onzin is, we zijn in die zin heel dankbaar dat we op de hoogte gehouden worden. Het werpt z'n schaduw af en dat is totaal niet erg ,dat mag, en we beleven de dag een beetje verdoofd.