7-8 augustus 2016 Sanur,Bali

Darwin- Sanur

We verlaten met een tikje weemoed Australië en vliegen snachts om half 12 uur naar Denpasar.
De vlucht duurt een dikke 2,5 uur en dit alles zonder vertraging, de rokende vulkaan hier ergens in de buurt heeft geen roet in het eten gegooid ;-) zoals dat de hele week wel het geval is geweest schijnbaar. We komen aan in Denpasar om half 12 daar het tijdverschil de reistijd heeft doen verdwijnen.
We rollen het vliegtuig uit en vervolgens een compleet totaal andere wereld in. Die zag ik even niet aankomen. Het is druk, de warmte slaat als een klamme deken over je heen als we wurmen ons door de paspoortcontrole heen wat een zo een scene zou kunnen zijn uit een versleten gangster film. De beamtes hangen scheef in hun stoel van de insignes, onderscheidingen en medailles en kijken nors en onvriendelijk en werken op dictatoriale manier de stroom toeristen weg.
De bagage afhandeling is wat chaotisch, helemaal als we op zoek gaan naar een pakketje "teveelvoorbetaaldeaboriginaltekeningenmaargoedwezatenindeemotievanhetmoment" die we als souvenir meegenomen hebben uit Austalië, "zorgvuldig ingepakt in bubbeltjes plastic en afgegeven bij de "special luggage" balie in Darwin, waar deze door een speciale beambte met witte handschoenen in het vakje "fragile" gezet is.
De koffers worden op de lopende band gespuugd zonder enige vorm van regelmaat en na een snel begin staren we een half uur naar een lege band en dan komt er weer een beetje en dan weer niks, de mannen bagagehandelaars lachen zich rot in de catacomben denk ik.
Maar al met al geen probleem, we hebben immers tijd zat, want het is vakantie en geeft ons mooi de mogelijkheid het bubbeltjesplastic pakketje ergens op te snorren bij één of andere balie of speciale afgezant van de logistieke bewegingen hier in Denpasar.
Zonder succes keer ik terug, er is nergens een balie te bekennen en in de volle hal liggen inmiddels overal tassen en koffers verspreid links en rechts op een hoop en om het moment dat we ons afvragen waar we in vredesnaam moeten zijn, liggen daar, zonder enige vorm van mededeling, onze picasso's weg te kwijnen onder een surfboard en een bugga-boo. Hebbes, we hebben de handel en wandel inmiddels allemaal bij elkaar gerommeld en in deze georganiseerde chaos lopen we naar de uitgang waar als we nietsvermoedend de hoek om draaien en hondedduizendtriljoentriljard mensen als ware het een suprise party ongeduldig achter dranghekken ons staan op te wachten. Bam!...welkom in Bali.
Het onthaal is werkelijk indrukwekkend en van filmsterren allure, zoveel mensen die ons aankijken en allemaal zwaaien en contqct proberen te maken.
Misschien moeten we ze even uitleggen dat we geen Anneke Grönloh en Wibi Soerijadi zijn.
Het lijkt er toch op dat dit alleen taxi chauffeurs zijn die of hengelen naar je gunst of met een papiertje in de hand de shuttle naar het hotel zijn.
En iedereen wil vooraan staan, dus een gezellige boel.
De verrassing is groot dat net op het moment dat ik denk " ga hier maar eens een taxi regelen zonder dat je getilt wordt" een vrolijk mannetje tussen de menigte staat die zo waar een bordje "Marieke van Altena" in z'n balinese vingertjes heeft.
Hij wurmt zich uit de menigte en ontfermt zich over ons...wow..Mariek dit heb je goed geregeld!...Ze is zelf ook lichtelijk verrast, maar het mannetje loodst ons door de drukte naar zijn auto even verderop.
Onderweg naar de auto vragen we ons af of dit "bij de hotel service" hoort, of we misschien deze man moeten betalen, maar allebei geen idee dus dat zien we wel.
Is het wel handig dat je uberhaupt iets van geld hebt, en mijn licht vooroordelige gedachte denkt dat dat mannetje natuurlijk er geld voor wil hebben, je gaat niet voor je lol om half 2 snachts je bed uit.
Daarbij is een beetje handgeld natuurlijk handig in Azië als er iets geritseld moet worden, dat is toch de voornaamste kennis die ik heb in den vreemde.

Marieke pint dus even en zo gaan we onderweg.
Het mannetje kent maar 1 stand blijkt later en dat is met een glimlach op zijn gezicht. Hij vertelt honderduit over het eiland en vraagt naar onze achtergrond.
Als ik op een "ouwe jongens krentebrood -achtige manier" vertel dat Holland en Indonesie van oudsher natuurlijk een linkje met elkaar hebben en zo onze prille relatie extra kracht bij wil zetten , weet ik daar eigenlijk bitter weinig van, en bedenk me dat het misschien niet iets is om trots om te zijn als Hollander zijnde dus weet ik niet of het verstandig is om daar een boom verder over op te zetten. Maar hij reageert niet echt en we praten er overheen.
Toch maar eens een beetje in verdiepen.
In het donker rijdend door de straten van Denpasar blijkt ook dat ZELF een auto huren geen enkele optie is of je moet van een gokje houden. Het verkeer is uitdagend op dit tijdstip, laat staan als het overdag is.

In flarden rijdend naar het hotel zien we dat we in een totaal andere wereld en cultuur belandt zijn, ik verheug me op het eten hier en verder laat ik het maar gebeuren maar we moeten hier echt ook op ontdekkingsreis gaan.
De taxi chauffeur is na een klein uurtje slalommen bij het hotel en nee, natuurlijk hoef je hier niet voor te betalen, wat achteraf goed uit bleek te komen, want we hadden maar liefst 3,50 euro gepind blijkt als we voorzichtig vragen hoeveel 50.000 rupia eigenlijk is.
We wisselen telefoonnummers uit omdat we deze beste man een keertje willen vragen om ons op sleeptouw te nemen en ploffen neer op ons bed.