12-13juli 2016 Melbourne-Anglesea

Melbourne - Anglesea 150 km

We verlaten de hotelkamer en pakken een taxi naar Apollo de autoverhuur.
Gelukkig is dit even buiten het centrum van de stad, gelukkig in de vorm van "dan hoef je niet meteen met zon bakbeest een 8-baans weg in de spits de stad door enzo , maar kan je rustig wennen op een snelweg.

De autoverhuur medewerker is een Nederlanderse gast die is blijven plakken aan een local tijdens een backpack vakantie vertelt hij, en zo op het eerste gezicht heeft ie er goed aan gedaan om zich deze potentiele mogelijkheid tot voortplanten niet te laten ontglippen en zich meteen volle bak op deze meid te storten want de dames stonden waarschijnlijk niet in rijen van 10 opgesteld denk ik....maar oke...Martijn, zo heet hij, is wel alleraardigst en valt meteen met de deur in huis door ons door zn vragenlijst heen te trekken om zo de paparassen voor elkaar te maken.
De sfeer is opgetogen want we hebben er zin in, en niets maar dan ook niets staat dit in de weg.

Gert, je had maar 1 taak Gert, 1!, 1! fukking pieterpeuterig klein taakje, meer niet.
Marieke regelt verder ALLES, maar dan ook alles...
Vliegreizen,boekingen, totale verblijf met alles wat erbij komt kijken, road map, verzekeringen, 10 A4-tjes vragenlijst over alles en nog wat inclusief of we eten of zaden bij ons hebben want die mogen Australie niet in, (daar gingen die favoriete met n snufje sesam bestrooide halal crackers van Seth hup de kliko in), die ene soort Ranja die Seth zo lekker vindt, opladers en stekkers en heel belangrijk adaptors voor het elektranetwerk hier anders heb je er niks aan, pedaalemmerzakjes die vreselijk van pas komen als je bijvoorbeeld je vuile was ff in je tas kwijt wil, tot en met "aanzetten" van je bankpas anders kan je er niks mee in het buitenland, aan ALLES is gedacht maar dan ook echt aan ALLES.

Als we in de wildernis onverhoopt vast zouden komen te zitten in een zeer peniebele uitzichtloze situatie van God en iedereen verlaten, telefoons tot overmaat van ramp leeg en dus geen hulp welke er ingeschakeld kan worden en we hebben in deze stresssituatie een moment van rust nodig om helder na te denken over de te nemen stappen dan komt ze met verse kamille of munt thee (ik kan kiezen) op de proppen om de situatie te managen en vervolgens een tot de nok toe opgeladen powerbank waaraan je wel 100 telefoons tegelijk kan opladen. Zoiets...

Terug naar de desk...

Martijn vraagt op gortdroge toon met dito mondgeur of we de rijbewijzen bij ons hebben, dan kan hij er namelijk een kopietje van maken.
Marieke haar rijbewijs ligt al op tafel voordat Martijn de zin afgemaakt heeft en vervolgens kijkt het gezelschap in slowmotion naar mij.
Ik zweet ter plekke uit mn favoriete zwarte vestje en begin stotterend te melden dat ik die niet bij me heb.
In een flits zie ik mijn rijbewijs in de auto , voor mn huis, onder de armsteun, in mn portomonnaie liggen.
Ik probeer niet eens voor de vorm m'n zakken na te voelen. Ai..stom!

Australie is een land van regels, lekker duidelijk, en je kan je dr maar beter aan houden, en dat betekent in dit geval geen autorijden voor Gertje, en laat deze hele vakantie nu net op het fundament van "Marieke zoekt het uit en Gert voert het uit " gebouwd zijn.
Van alles wat er moet gebeuren zit Marieke begrijpelijkerwijs niet te wachten op het besturen van een camper. Snap ik heel goed.
De camper is groot en log en links rijden met dat ding is natuurlijk geen kattepis en dient door iemand te gebeuren met verstand, inzicht, verantwoordingsgevoel en visie en zo heb ik vanaf kerst vorig jaar geroepen dat dat wel goed komt want de pater familias rijd net als de vorige x zn kroonjuwelen door het continent...no worry's....en daarbij heb ik deze taak natuurlijk wel wat belangrijker gemaakt en aangedikt, want ja, de taken moeten qua "zwaarte" wel een beetje in evenwicht zijn.
Maar dat vliegertje dreigt nu niet op te gaan, we vragen nog even nochalant aan Martijn of hij geen uitzondering kan maken en we een kopietje kunnen appen maar hij is onverbiddelijk, NEE...om een heleboel enge en zeer begrijpelijke redenen niet mogelijk.
Kut.
We hoeven niet lang na te denken, kijken elkaar aan, en we besluiten vrijwel direkt burgelijk ongehoorzaam te zijn, zonder dat Martijn het merkt, gewoon een kwestie van niet aangehouden worden en geen brokken maken, cest ca.

Alleen we moeten nog wel van het terrein af, we drentelen wat om het ding heen en als Martijn even uit het zicht is willen we onze kans pakken en wil ik ermee wegrijden, maar net op dat moment komt ie weer terug uit zn glazen kantoor gehuppeld met een vergeten kopiecontractje in zn hand....minder dit..het voelt niet goed om onder de ogen van Martijn onze middelvinger op te steken, dus
schijnheilig rijdt Marieke dan maar het monster uit het zicht de hoek om, om daar vervolgens snel van stoel te wisselen...het had niet veel langer moeten duren of ze was er wellicht achter gekomen dat deze mannelijke en uiterst moeilijke taak eigenlijk best wel mee valt, en zo mijn laatste stuk autoriteit naar de gallemiezer was gegaan.

Enfin, iedereen en alles onderweg en richting Torquay, naar de great ocean road!
Na eerst een saai stuk over de snelweg komen we na een dik uur op een landelijke weg die door het landschap kronkelt, de vergezichten zijn mooi en zodra de weg de kust aanraakt begint officieel de great ocean road van 650 km en daarmee betreden we een unesco erfgoed of wat dan ook..het is er in ieder geval erg mooi en in de zomer rij je hier file en nu zijn we de enige op de weg...
Point Addis is het startpunt en natuurlijk aangedaan voor een picknick stop en een straffe wandeling waar Seth al mopperend aan begint maar gaandeweg er steeds meer plezier in krijgt. We volgen een trail welke fors omhoog en naar beneden gaat over de Rode kliffen en 17.000 jaar geleden als jachtroute door de aboriginals gebruikt is.
Het uitzicht is adembenemend en met het doorbreken van het zonnetje is het prima verpozen hier.

We klappen de boel in gaan naar de bestemming van vandaag, een camping een paar kilometer verderop in Anglesea...en hangen daar lekker in het verwarmde zwembad, en als de duisternis invalt om een uur of half 6 komen de kangaroos het kampeerterrein op en dat blijft steeds bijzonder. Ze doen niks zijn we inmiddels achter en lopen vanzelf weg als je te dicht bij komt.
In de buitenkeuken op de camping maken we een eenvoudige pasta en verkleumd vluchten we snel weer naar de camper. Het blafkouden eten met je winterjas aan buiten is een ervaring op zich, ook hier zijn we, buiten een over achtende electricien uit de buurt, de enige die er zijn.
De man praat een soort dialect en ik probeer echt mn best te doen om hem te verstaan, maar na tig x "sorry, i cant understand" begint het een beetje genant te worden.
S'avonds kruipen we onder het dubbele dekbad en nemen Daan en Seth weer plaats in de slaap envelop boven de "cockpit".
Morgen weer een dag.