31 juli-1aug 2016

Cooinda-Batchelor

Het uiteten bevalt prima en we schuiven aan bij een homostel uit Sydney en hebben een leuke gezellige avond.
We doen nog een spelletje "mens erger je niet" voor de tent en duiken dan het bed in.
De bedden in de 4x4 tent zijn als volgt verdeeld.
2 op het dak van de auto en 2 beneden op de grond.
Degene op het dak hebben een "matras", en beneden lig je op een matje...boven kan je het dak open ritsen en lig je onder de sterrenhemel, beneden lig je in het rode stof in het looppad tegen een ladder aan tussen de uitgetrapte schoenen en een handjevol sokken van 1 of meerdere dagen oud,en op voorhand niet de beste plek dus.
De jongens en Marieke hebben met z'n 3-en boven geslapen de afgelopen nachten en ikzelf beneden en vanavond gaan we dat omruilen voor de ervaring. Ik ga met de boys boven liggen en Marieke beneden.
Als Marieke om 3 uur s'nachts wakker wordt van het lopen van een spin, let goed op wat ik zeg; wakker worden van "van het LOPEN van een spin"...betekent dat ze of hyperdehypersensitief is ofdat de spin redelijke afmetingen moet hebben dat je het gekraak om je heen hoort. Allebei klopt aangaande spinnen maar dat laatste is vooral het geval en de tent schudt op haar grondvesten als een stoffig maatje 39 de spin tegemoet treedt. Met de zaklamp wordt de schade opgenomen maar de spin is weg en er ligt geen spinnen lijk en dus wordt in het holst van de nacht een CSI actie op touw gezet,echter zonder resultaat.
Het vermoeden bestaat dat het dezelfde spin is die we vanmiddag in de auto gezien hebben, formaatje briefje van 5 euro, geen idee of deze giftig was Maar hij was te snel om uit te schakelen..... Ooit 'n broodje aap gelezen dat men in een leven tot wel 50 spinnen ongemerkt min je slaap opeet, als deze daarbij zit vannacht dan hoef je je over het ontbijt geen zorgen meer te maken.
Waarschijnlijk zit deze dikke jongen er nog en dus een teken voor pa om beneden plaats te nemen en Marieke verhuist naar de "boven" bedden.
Ik heb er een uur gelegen en hoor onderwijl allerlei beesten buiten zich tegoed doen aan de choco dip cookies die we vergeten zijn binnen te halen en af en toe knip ik de zaklamp aan of de verdwenen spin weer in het vizier is.
Uiteindelijk kruip ik ook in het bovenbed want het ligt niet relaxed en liggen we met z'n vieren als haringen in een ton de rest van de nacht te volbrengen...
De volgende ochtend worden we geradbraakt wakker en uitslapen is er niet bij want de hut moet afgebroken worden voordat de zon de werkomstandigheden spartaans maakt.
Alles zit onder een laag rode stof en kamperen in de outback kan je het beste vergelijken als je tent opzetten op het parcour van een drukbezette color run, de rode variant welteverstaan.
Als alles ingepakt is gaan we verder naar Maguk, een waterval en poelen die alleen via een offroad gravel weg te bereiken zijn. Leuk om de Landcruiser eens te testen!
We rijden de weg op en je voelt je heel wat als je met een gangetje van 40 en een grote rode wolk achter je de kuilen en ribbels trotseert. Als een stuiterbal over de weg, dit is mooi werk.
Het is eigenlijk vergelijkbaar als rijden naar de Ossenstal, ik zal het niet mooier maken, maar het heeft wel wat, zeker hier.

Het oversteken van een droge rivierbedding is het hoogtepunt en als ik in mn achteruitkijkspiegel zie dat het halve dorp achter me zit te drukken, ik kom een gestrande auto aan de kant van de weg, we stoppen even en nochalant draaien we het raampje open om te vragen of hij hulp nodig heeft, gelukkig zegt ie "nee" anders wisten we compleet niet wat me moesten doen haha. En zo houden we de mythe in stand dat we met onze eigen Cameltrophy bezig zijn.
De bumperklevende menigte maakt dat we iets versnellen maar als tegenliggers ons voorbij razen blijkt dat het echt veel harder kan. Iets voor de terugweg, want we zijn er inmiddels.
Aangekomen bij de parkeerplaats lopen we een half uur door een oerwoud met waarschuwingsborden voor "salties" en aangekomen bij de poelen staat een bord dat er elke week gechecked wordt en tot op heden dit seizoen nog geen crocs zijn gesignaleerd, maar dit betekent niet dat ze er niet kunnen zijn ...wat er wel is zijn zoetwatercrocs, en die zijn niet gevaarlijk al zien ze er wel zo uit.
Ik vraag me af of je het geduld kan opbrengen om eens rustig te kijken met welke familie je te maken hebt als je er eentje tegenkomt.
...at your own risk dus...aangezien er meerdere mensen zwemmen en de oevers uitvoerig geinspecteerd zijn wagen we de gok. Het is er mooi, het water heerlijk, we hebben niets voor niets 2 kinderen dus we kunnen wat lijden maar behalve vissen en hele kleine blauwgele kikkertjes is er geen croc te bekennen. We zwemmen op het heetst van de dag en dat is zeer welkom, het is hier toch een graadje of 38. We hebben het goed en we kijken met verbazing naar een kerel die indruk wil maken oo z'n (veel jongere) vrouw en een visje uit het water pakt en deze gewoon ter plekke al spartelend opeet.
Hij is daarna meteen weggegaan dus we weten niet hoe het met hem afgelopen is, en toen hadden we deze oase zo'n voor ons alleen. Heerlijk gebadderd op het heetst van de dag in puur en schoon water, kortom dat was top.
Op de terugweg heeft Marieke gereden en die rijd harder dan ik, Ja, ik hou het op harder, en blijkt dat je dan veel comfortabeler in de auto zit. Point taken en zo karren we door een oneindig landschap van zwartgeblakerde bomen. en smeulende brandjes door naar Batchelor...verlangend naar een plekkie waar hopelijk waar gras ligt, je geen 500 mtr hoeft te lopen naar een WC, en water binnen handbereik is...dat zijn de wensen, meer niet...de reis is 270 km en de omgeving veranderd niet als we smiddags laat in Batchelor aankomen.
Alle wensen zijn aanwezig en na een stevige spaghetti gaan we ons opmaken voor de nacht.
Als we er nog even op geattendeerd worden tijdens de afwas dat we NOOIT zonder zaklamp mogen lopen want gisteravond lag er een brown snake opgerold voor de deur van het washok...je hebt nog 2 minuten om je moeder te bellen als deze je bijt en dan is het klaar volgens de man. Oké, weten we dat ook..weltrusten.